Η ερωμένη της

[ 9 ] ώρα μόνο είδα πως ήταν τόσο όμορφη!… Τρελά όμορφη!… «Τι κάνομε;» διερωτηθήκαμε δυο-τρεις φορές. Η Αστάρτη μου είχε τ’ ωραιότερο σώμα. Αυτή η λέξη στριφογύριζε δαιμονιώδικα μέσα στ’ απο- χαυνωμένο απ’ την ηδονή μυαλό μου. Το λίκνισμα της μουσικής σκόρπιζεν άφταστη γοητεία στο σφι- χταγκάλιασμά μας. Και της φώναξα: «Γλυκιά μου Αστάρτη!» δυο-τρεις φορές μες στ’ αυτί. Σε λίγο, σαν χωριστήκαμε και ήμουνα πια μέ- σα στο τραμ, συλλογίστηκα τεμπέλικα: Ήταν μια όμορφη στιγμή! Κι ούτε φαντάστηκα πια πως ήταν δυνατό να επαναληφτεί. * * * Έχω νεύρα; Χα, χα! Τι όμορφα που είναι ωστόσο αυτά τα λουλούδια! Φτωχό τριαντάφυλλο, τι μου ’φταιξες και σ’ ετυράννησα τόσο; Κάθε φορά που το πιάνω στα χέρια μου, του πέφτει ένα πέταλο… Η μπίρα θα μ’ έχει ζαλίσει. Ω, πώς το σφίγγω πά- νω μου το καημένο!… Μαδώ όλες τις μαργαρίτες του αγρού και τις ρωτώ αν μ’ αγαπάει. Άλλες ναι, άλλες όχι. Oυφ, κι αυτό το βιολί, πώς μου χτυπά- ει στα νεύρα! Κοιμήθηκα μια ολόκληρη νύχτα με συντροφιά ένα τριαντάφυλλο, ένα χλωμό και μισο- μαραμένο, και το πρωί σαν ξύπνησα το βρήκα κί- τρινο και ξερό πλάι μου, κοντά στο μαξιλάρι, κει π’