Η ερωμένη της

[ 8 ] * * * Αυτή η σκηνή ήταν η δεύτερη. Η χτεσινή βραδιά ήταν η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ένα αλλόκοτο αίσθημα μας έφεραν τη μια κοντά στην άλλη. Κείνη αισθάνονταν πλήξη όλο κείνο τ’ απόγεμα. Σχεδόν είχε τα κλάματα στα μάτια. Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο μου. Τα πλούσια σγουρά μαλλιά της λύθηκαν και μπερ- δεύτηκαν. Χαϊδεύοντάς τα και ψιθυρίζοντας πότε πότε καμιά παρήγορη λέξη, ένιωθα αληθινή περη- φάνια για την εμπιστοσύνη που μου ’δειχνε. Σε λί- γο η γλυκιά μουσική –κι έπαιζαν μες στο δωμάτιο, βιολί και πιάνο, τη «Rêverie» του Schumann– άρ- χισε να επιδρά επάνω μας. Ρίγη ηδονής τάραξαν τ’ όμορφο σώμα, που οι φιδίσιες κινήσεις του έφεραν νέο κύμα ηδονής σε μένα. Βαστώντας της σφιχτά τη μέση λικνιζόμουν σα μαγεμένη στο γλυκό να- νούρισμα της μουσικής, όταν άξαφνα –το χέρι μου άθελο, γλιστρώντας στο ντεκολτέ της και διατρέ- χοντας λαφρά τα στήθια– ένιωσα στο λαιμό, κάτω απ’ τ’ αυτί, ένα δυνατό φιλί σα δάγκωμα. Όταν κοιταχτήκαμε για ένα δευτερόλεπτο, μια σπίθα άναψε μέσα μας ένα αλλόκοτο αίσθημα. O ώμος της φίλης μου είχε ξεγλιστρήσει γυμνός και το κε- φάλι της, ριγμένο πίσω, έδειχνε κάτι μισόκλειστα σπανιόλικα μάτια και ένα γοητευτικό χαμόγελο που μ’ είχε σκλαβώσει πια για πάντα. Κείνη την