Η ερωμένη της

[ 13 ] φορους άντρες που είχα συναντήσει στη ζωή μου, διάφορες μικροσυμπάθειες. Ανανέωσα παλιές φι- λίες και δέχτηκα μάλιστα κι από κάποιον νέο φίλο ένα ραντεβού. Κάπνιζα δαιμονιωδώς περπατώντας μαζί του στις αλέες του Ζαππείου, του διηγιόμουνα τα πιο παράδοξα πράγματα και του ανέπτυσσα τις πιο αλλόκοτες φιλοσοφίες μου. Και όταν μου ζή- τησε κάτι –ό,τι ζητά συνήθως ένας άντρας σαν τον συνεπάρει λιγάκι η εμπνευσμένη φλυαρία μιας γυ- ναίκας πλάι του–, του φέρθηκα με τον αποτομότε- ρο τρόπο. Ύστερα, τραβολογώντας τον ακόμη στους δρόμους της Αθήνας ώσπου να φέρω εις πέρας στη διήγηση όλες τις λεπτομέρειες της ζωής μου, του ’κλεισα, σαν έφτασα σπίτι, την πόρτα μες στα μού- τρα κι ούτε ζήτησα να τον ξαναδώ. Η απογοήτε- ψη αυτή για το ισχυρό φύλο συνέπεσε να επιταθεί όταν την άλλη μέρα μαθαίνω πως ένας φίλος μας, το σπουδαιότερο μέλος της παρέας μου –ο μόνος άντρας που εχτιμούσα για την ορθότητα της σκέψης του και τη μεγάλη του εξυπνάδα–, ήταν ένας κακός, έκφυλος κι εγωιστής, και το σπουδαιότερο ένας τε- χνίτης υποκριτής, που κατόρθωνε να μας ξεγελά τόσον καιρό. Παρακολούθησα μ’ απογοήτεψη την Έλενα σαν μου διηγούνταν και στο τέλος τη συγ- χάρηκα για την ψυχολογική της δεινότητα. Ήταν η μόνη που τον είχε προ χρόνων καταλάβει και που η λεπτή της ειρωνεία κάθε φορά στις συζητήσεις μας μ’ έκανεν από κάποτε, ελάχιστα, αμυδρά, ν’ αμ-