Η ερωμένη της

[ 11 ] στα μάτια σα να ’ναι θεά και βρίσκω τόση απόλαυ- ση σ’ αυτό! * * * Πέρασαν άλλες δυο μέρες αγωνίας που δεν είχα καταλάβει ακόμα τι συνέβαινε, όταν έξαφνα λαβαί- νω ένα πολυσέλιδο γράμμα από μια φίλη μου στη Σύρα· μου εσώκλειε και μερικά ανέκδοτα ποιήμα- τά της. Το μεγάλο της γράμμα ήταν ένα αληθινό αριστούργημα γεμάτο δροσιά κι οπτιμισμό και φι- λοσοφούσε τόσο όμορφα τη ζωή, που μ’ έφερε πίσω στις παλιές μου ατσάλινες ιδέες και μου στερέωσε την αυτοπεποίθησή μου. Κείνη την ώρα σκέφτηκα πως όλα αυτά που συνέβαιναν μέσα μου τον τελευ- ταίο καιρό δεν ήταν παρά απλοί παιδικοί καημοί, που χάνονται λίγο λίγο μόλις ενηλικιώνεται κανείς. Αν ήταν πραγματικά κάτι σοβαρό αυτό που συνέ- βαινε με μένα, δε θα μπορούσε να εξαλειφτεί έτσι σαν καπνός μ’ ένα απλό εγκάρδιο γράμμα! Γιατί αυτό το γράμμα ήταν αληθινά τ’ ωραιότερο που ’χα λάβει στη ζωή μου. Το μεσημέρι είχαμε φάει μαζί με τη Λίζα στο εστιατόριο. Δεν είχα τίποτε στο νου μου απ’ τις πα- λιές σκέψεις, τα ’χα όλα ξεχάσει κι ήμουν πολύ εύ- θυμη. Τ’ απόγεμα όμως στις έξι, δεν ξέρω για ποια αιτία, χάνω ένα ιδιαίτερο μάθημα που είχα και μέ- νω μαζί της. Λίγο λίγο, χωρίς να το νιώθω, άρχισα να χάνω τα κέφια μου. Δύο ώρες είχα μείνει αμί-