Η έρημος των Ταρτάρων

Η Ε Ρ Η Μ Ο Σ Τ Ω Ν Τ Α Ρ Τ Α Ρ Ω Ν 11 Οχυρό. Στα δεξιά του, στην κορυφή ενός βουνού, φαινόταν το φυλάκιο που του είχε δείξει ο Βέσκοβι. Δεν έμοιαζε και πολύ μακριά. Ανυπομονώντας να φτάσει, ο Ντρόγκο, χωρίς να στα- ματήσει για φαγητό, ζόρισε το ήδη κουρασμένο άλογο να ανηφορίσει τον απότομο δρόμο που περνούσε ανάμεσα από απόκρημνους γκρεμούς. Όλο και πιο σπάνια συναπα- ντούσε κάποιον. Ο Τζοβάνι ρώτησε έναν αγωγιάτη πόση ώρα ήθελε ακόμη για να φτάσει στο Οχυρό. «Στο οχυρό;» απάντησε ο άντρας. «Ποιο οχυρό;» «Το Οχυρό Μπαστιάνι» είπε ο Ντρόγκο. «Σε τούτα τα μέρη δεν υπάρχουν οχυρά» έκανε ο αγω- γιάτης. «Δεν το έχω ξανακούσει ποτέ». Ήταν φανερό πως δεν τον είχαν ενημερώσει καλά. Ο Ντρόγκο συνέχισε την πορεία του, νιώθοντας μια αδιόρα- τη ανησυχία καθώς προχωρούσε το απόγευμα. Κοίταζε εξεταστικά τις πανύψηλες άκρες της κοιλάδας για να ανα- καλύψει το Οχυρό. Φανταζόταν ένα είδος αρχαίου κάστρου με ιλιγγιώδη τείχη. Καθώς περνούσαν οι ώρες, πειθόταν όλο και περισσότερο ότι ο Φραντσέσκο του είχε δώσει λάθος πληροφορία· το φυλάκιο που του είχε δείξει πρέπει να το είχε ήδη αφήσει πολύ πίσω του. Και κόντευε να βραδιάσει. Κοιτάξτε τους, τον Τζοβάνι Ντρόγκο και το άλογό του, πόσο μικροί δίπλα στα βουνά που γίνονται όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο άγρια. Εκείνος συνεχίζει να ανηφορί- ζει για να φτάσει στο Οχυρό μέρα, αλλά πιο σβέλτες από αυτόν, από κάτω, εκεί όπου βουίζει ο χείμαρρος, πιο σβέλ- τες από αυτόν ανηφορίζουν οι σκιές. Κάποτε βρίσκονται ακριβώς στο ύψος του Ντρόγκο στην απέναντι πλαγιά της χαράδρας, μοιάζουν για μια στιγμή να επιβραδύνουν την