Η εποχή του κακού

13 ΝΕΟ ΔΕΛΧΙ, 2004 Πέντε άτομα που ζούσαν στο πεζοδρόμιο κείτονται νεκροί στην Εσωτερική Περιφερειακή Οδό του Δελχί. Μοιάζει με αρχή ενός αρρωστημένου ανέκδοτου. Αν είν’ ανέκδοτο, κανένας δεν το ’πε σ’ αυτούς. Πεθαίνουν εκεί που κοιμούνται. Σχεδόν. Τα σώματά τους σύρθηκαν δέκα μέτρα από την ανεξέλεγκτη Μερσεντές που καβάλησε το πεζοδρόμιο και τους έκανε κομμάτια. Είναι Φεβρουάριος. Τρεις τη νύχτα. Έξι βαθμοί θερμοκρασία. Δεκαπέντε εκατομμύρια ψυχές είναι βυθισμένες στον ύπνο. Μια χλωμή κίτρινη ομίχλη σκεπάζει τους δρόμους. Και μία από τους νεκρούς, η Ραγκίνι, ήταν δεκαοχτώ χρονών. Και τη δεδομένη στιγμή πέντε μηνών έγκυος. Ο άντρας της, ο Ρα- τζές, είκοσι τριών χρονών, κοιμόταν δίπλα της. Πεσμένοι κι οι δυο τους ανάσκελα, τυλιγμένοι μ’ ένα χοντρό σάλι στο κεφάλι και τα πόδια, μοιάζοντας έτσι κι αλλιώς με πτώματα εκτός από κάποια προδοτικά σημάδια, το σακίδιο κάτω απ’ το κεφάλι, τα σανδάλια τακτοποιημένα προσεκτικά πλάι στα χέρια. Ένα σκληρό παιχνίδι της μοίρας: αυτό το ζευγάρι έφτασε στο Δελχί μόλις χθες. Βρήκε καταφύγιο κοντά στον Κρίσνα, τον Ιγιάαντ, και τον Τσότου, τρεις μετανάστες εργάτες από την ίδια περιοχή