Η εποχή του κακού

31 Η Ε Π Ο Χ Η Τ Ο Υ Κ Α Κ Ο Υ και κατσαρά μαλλιά, ήσυχο μέχρι τότε, τινάζεται όρθιο, σκαρφαλώνει στο κλουβί και πηδάει έξω. Τρέχει πριν προ- λάβει να αντιδράσει οποιοσδήποτε, πηγαίνει προς το πί- σω μέρος της ντάμπα , τα χέρια απλώνονται ενστικτωδώς να τον πιάσουν, αλλά το αγόρι ξεγλιστράει και πηδάει πά- νω από σωρούς με σκουπίδια, έπειτα πάνω απ’ το βρομε- ρό χαντάκι και χάνεται στο χωράφι μες στην ομίχλη του. Ο βοηθός του τεκεντάρ τινάζεται γρήγορα όρθιος, η πλα- στική καρέκλα του πέφτει προς τα πίσω κι αρχίζει το κυ- νήγι – προσπερνάει τις τουαλέτες, πηδάει κι αυτός το χα- ντάκι, βγάζει το μαχαίρι του. Έπειτα χάνονται και το αγό- ρι και ο άντρας. Οι φορτηγατζήδες, όλοι όσοι δουλεύουν στην ντάμπα , τα αγόρια, όλοι κοιτάνε ανυπόμονα προς την κατεύθυνση της απόδρασης, καρφώνοντας την γκρίζα έκταση με το βλέμμα, τεντώνοντας τ’ αυτιά τους για να ακούσουν. Μόνο ο τεκεντάρ , άνθρωπος με μεγάλη πείρα, κάθεται ήρεμα ρουφώντας το τσάι του. Περνάνε πέντε λεπτά χωρίς κανένα σημάδι. Η συνηθισμένη ζωή συνεχίζεται. Έπειτα ακούγεται μια τρομακτική κραυγή, ένα αποτρό- παιο ουρλιαχτό κάπου μέσα στην ομίχλη. Όλα τα αδέσπο- τα σκυλιά αρχίζουν να γαβγίζουν. Όταν ο βοηθός γυρίζει λαχανιασμένος, μονάχος, το λευ- κό του πουκάμισο είναι πιτσιλισμένο με αίμα. Φτύνει στο πάτωμα και κάθεται χωρίς να πει λέξη. Κανένας δεν τολμάει να τον κοιτάξει κατάματα. Τελειώνει το τσάι του, τρώει την παράτα του. Η στιγμή γράφεται με καυτό σίδερο στον εγκέφαλο του Ατζέι.