Η εποχή του κακού

22 D E E P T I K A P O O R αγγελιοφόρους και τις προτάσεις τους. Έτσι τη δεύτερη μέρα, έξω από το φαρμακείο, που είναι μόνος, αφού τον κάλεσαν να επισκε- φτεί τον γιατρό, τον πλησιάζουν τρεις άντρες από άλλο κελί. Βγά- ζουν έξω τη γλώσσα τους και πιάνουν τα ξυραφάκια που κρύβουν στο στόμα τους, ορμάνε καταπάνω του, του σκίζουν το πρόσωπο και το στήθος, και τα μπράτσα που τα σηκώνει για να προστατεύ- σει τον εαυτό του. Δέχεται τις ξυραφιές ως εξιλέωση, χωρίς να εκ- φράσει τον παραμικρό πόνο. Κι ύστερα εξαντλείται επιτέλους η υπομονή του, σπάει σαν φράγμα. Με την κοφτή πλευρά της πα- λάμης του τσακίζει τη μύτη του πρώτου άντρα, πιάνει τον δεύτε- ρο από τον αγκώνα και τον σπάει στην άρθρωση. Τον τρίτο τον πε- τάει στο πάτωμα. Αρπάζει ένα από τα ξυραφάκια τους και, πιέζο- ντας με τη λαβή του το σαγόνι του φυλακισμένου για να ανοίξει, του το χώνει στη γλώσσα και την κόβει στη μέση. Τον βρίσκουν όρθιο από πάνω τους, γεμάτο αίματα, οι φυλακισμέ- νοι ουρλιάζουν από πόνο και τον μεταφέρουν στην απομόνωση μ’ εκείνον να δείχνει αποσβολωμένος. Τον χτυπάνε, του λένε ότι θα μείνει εκεί μέσα για πολύ καιρό. Μόλις κλείνει η πόρτα, τρελαίνε- ται, ουρλιάζει και χτυπάει και κλοτσάει τους τοίχους. Φωνάζει χω- ρίς λόγια. Λέξεις ακατανόητες. Δεν μπορεί να ελέγξει τον κόσμο του. Φαντάζεται το τέλος. Όλα όσα είναι κι όλα όσα έχει κάνει. Αλλά όχι. Το επόμενο πρωί, η πόρτα ανοίγει και μπαίνουν καινούριοι φρουροί. Του λένε να τους ακολουθήσει. Πρώτα θα κάνει ντους. Τρέμει, γυμνός κι απροστάτευτος. Όταν τον πλησιάζουν, σφίγγει τις γροθιές του, ακουμπάει την πλάτη στον τοίχο, έτοιμος για μά- χη. Γελάνε και του πετάνε ρούχα καθαρά.