Η εποχή της δωρεάς

Π Α Τ Ρ Ι Κ Λ Η Φ Ε Ρ Μ Ο Ρ 38 μεταξύ, η αποβάθρα της Αγίας Αικατερίνης χανόταν, γλιστρώ­ ντας από το προσκήνιο, για να δώσει τη θέση της στις προβλήτες των Εκτελέσεων, του Oυάπινγκ και του Πρόσπεκτ οφ Oυίτμπι, και την ώρα που αφήναμε πίσω μας εκείνα τα οροθετικά σημά­ δια, ο ήλιος έγερνε βιαστικά και οι καπνοκόκκινες ρωγμές στα συννεφομαζώματα της δύσης βάφονταν βιολετιές. Στα κενά, ανάμεσα στους σιδερένιους υπερυψωμένους δια­ δρόμους που γεφύρωναν τις αποθήκες των εμπορευμάτων, το σκοτάδι συναζόταν και οι σειρές των φορτοθυρίδων έχασκαν σαν σπηλιές. Κρεμασμένα από αλυσίδες και καλώδια, ενισχυμένα με βάρη, αναβατόρια που ισορροπούσαν σε τροχαλίες προεξείχαν από απόκρημνα τοιχώματα, και τα ονόματα των εποπτών κάθε πλατφόρμας, με τα πελώρια λευκά γράμματα μαυρισμένα από εκατοχρονίτικο φούμο, γίνονταν κάθε στιγμή πιο δυσανάγνωστα. Στα ρουθούνια μου έφτανε αποφορά από λάσπη, φύκια, βουρ­ κόνερα, αλάτι, καπνό και πίσσα και κάθε λογής σαβούρα, και οι μισοβυθισμένες μαούνες μαζί με τα πασσαλώματα από κορ­ μούς δέντρων ανάδιναν διάχυτη την οσμή σάπιου ξύλου – ίσως και μυρωδιά μπαχαρικών; Ήταν αργά πια για να ξέρω. Το πλοίο ξεμάκραινε από την ακτή αυξάνοντας ολοένα ταχύτητα και οι λεπτομέρειες πέρα από την απλωμένη μπροστά μου έκταση του νερού και το στροβίλισμα των γλάρων ξεθώριαζαν σιγά σιγά. Το Ρόδερχαϊθ, το Μίλγουολ, το Λάιμχαουζ Ριτς, οι αποβάθρες των Δυτικών Ινδιών, το Nτέτφορντ και το Nησί των Σκύλων κάλπα­ ζαν ακάθεκτα κόντρα στο ρεύμα πασαλειμμένα με σκοτάδι. Καμινάδες και γερανοί φτερουγοστόλιζαν τις όχθες, ωστόσο τα καμπαναριά αραίωναν. Ένα αχτιδοστέφανο αναβόσβηνε πάνω στο λόφο του Γκρίνουιτς. Το αστεροσκοπείο μετεωριζόταν στη σκιά και το καράβι μας άνοιγε αθόρυβα δρόμο μέσα από τον μηδενικό μεσημβρινό.