Η εποχή της δωρεάς

Π Α Τ Ρ Ι Κ Λ Η Φ Ε Ρ Μ Ο Ρ 44 πρώτος νεαρός μανουβράριζε το πανί και ο δεύτερος κωπηλα­ τούσε με μια μπάρα. O τρίτος είχε πέσει με όλο το βάρος του πάνω σε ένα φρένο σαν σαγόνι καρχαρία που εξακόντιζε πίδακες από θρύμματα πάγου στον αέρα. Πέρασε δίπλα μου ουρλιάζο­ ντας, με τα δόντια του να δαγκώνουν τον πάγο και μια βοή σαν να σκίζονταν την ίδια στιγμή εκατό χασεδένια πουκάμισα που έγιναν χίλια καθώς η σχεδία έστριβε δεξιά για να μπει σε ένα εφεδρικό κανάλι. Ένα λεπτό αργότερα, μεταμορφώθηκε σε μα­ κρινή κουκκίδα, και το τοπίο, με τους ανάλαφρους σαν μύγες παγοδρόμους να διαγράφουν κύκλους σε κανάλια και πόλντερ, όπως στις ζωγραφιές του Μπρέγκελ, φάνταζε τώρα ακόμα πιο ήμερο και σιωπηλό. Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα με σπινθη­ ροβόλο πέπλο και η σταχτογάλανη επιφάνεια του πάγου ήταν ορατή μονάχα στα θηλιαστά αραβουργήματα των παγοδρόμων. Oι δεντροστοιχίες με τις ιτιές που πλαισίωναν τα λευκά παραλ­ ληλόγραμμα των δρόμων αραίωναν σιγά σιγά σαν αναθυμιάσεις καπνού. Η αύρα που έσπρωχνε κείνα τα βιαστικά σύννεφα δεν είχε βρει εμπόδιο μπροστά της για χίλια τόσα χιλιόμετρα και ο ταξιδιώτης που προχωρούσε με κανονικό βηματισμό στην κορυ­ φή ενός φράγματος, πάνω από την αχλή των σύννεφων και την ισόπεδη πεδιάδα, πλημμύριζε από τη συγκίνηση του απείρου. Το ηθικό μου, που ήταν κιόλας πολύ καλό, αναπτερωνόταν στα­ θερά με κάθε βήμα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχα φθάσει ως εδώ· πως έμπαινα στην Ευρώπη ολομόναχος, τριγυρισμένος από πολυμορφία και απεραντοσύνη που υπόσχονταν αμέτρητα θαύματα. Ίσως γι’ αυτό, όλα όσα έκανα τις αμέσως επόμενες μέρες μοιάζουν σκόρπια και συγκεχυμένα μέσα στην ανταύγεια της ευφορίας μου. Έκανα μια στάση πλάι σε μια πινακίδα για