Η επιστροφή του τσάρου (Κουρσάροι της περιπέτειας)

8 λόγια που δεν έπρεπε να μάθει και που, όπως και να ’χε, ποτέ δε θα του ανήκαν. Ο Γιάκοβ είχε μάθει να αρμέγει τις φοράδες, να ανιχνεύει τα φρέσκα χνάρια των ζώων που έπρεπε να ακολουθήσει, να βρίσκει τα μονοπάτια και τις κοιλάδες που έπρεπε να διασχίσει και να αναγνωρίζει τον σωστό άνεμο. Ένας φοβερός και τρομερός λαθροκυνηγός, που κάποτε ήταν στρατιώτης του τσάρου, τον είχε δια- λέξει για βοηθό του. Συνταγματάρχης πρέπει να ’τανε, όμως του κυρίου Ποτότσκι δεν του άρεσε και τόσο να μιλάει για το παρελθόν του. Ή μάλλον δε μιλούσε ποτέ γι’ αυτό, ποτέ μα ποτέ. Όλα αυτά τα χρόνια που ήταν μαζί, ο Γιάκοβ είχε φτιάξει ένα δικό του λεξιλόγιο, που δε θύμιζε ούτε τη γλώσσα της Μογγολίας ή της Κίνας, ούτε της Γιακουτίας ή της φυλής των Έβενκς, ούτε καν της χώρας όπου είχε γεννηθεί. Πόσο καιρό έλειπε άραγε από την πατρίδα του; Πέντε χρόνια; Έξι; Τι σημασία είχε; Ξαπλωμένος ανάσκελα στο χορτάρι, με τα λευ- κά μακριά κοτσάνια να λικνίζονται πάνω από το πρόσωπό του, κοίταξε τα σύννεφα που έτρεχαν γοργά στον ουρανό. Τόσο καιρό που ζούσε εκεί έξω χωρίς χρήματα, χωρίς την παραμικρή επιθυμία να αποκτήσει κάτι, ένιωθε ασφαλής που είχε ξεφύγει από την πραγμα- τική φτώχεια. Τη φτώχεια της πόλης, των χωρικών