Η επιστροφή της Πηνελόπης

13 Η Ε Π Ι Σ Τ Ρ Ο Φ Η Τ Η Σ ΠΗ Ν Ε Λ ΟΠΗ Σ Του άλλου , του παππού μου , μαντεύω πως θα είναι ένα δύσμορφο βαθούλωμα στην πέτρα της Προκυμαίας , καμωμένο από το βάρος των γεμάτων ημερών που αναγκαστικά , κατά την άγρια φυγή , τις άφησε πίσω να καούν κι αυτές μαζί με το σχολείο του και το γερό το σπίτι . Θα αναζητήσω την τρεμάμενη βαριά πατημασιά του . Πάνω σε κάθε πέτρα . Ναι , κι ένα σημαδάκι σαν χαλασμένη σφραγίδα πρέπει κάπου στους δρόμους να υπάρχει και θα ψάξω να το βρω . Το σημείο όπου ο παππούς μου είχε σταθεί στιγμιαία , στη φυγή προς το πλοίο . Υπήρξε μια μοναχι- κή στιγμή μέσα σε μια μακριά νύχτα , αλλά έφτασε κι αυτό το λίγο ώστε να αποτυπώσει κι εκείνη το σημάδι της . Το μέλλον του τον ανέμενε ακουμπισμένο με την πλάτη σε κάποιον τοίχο δίχως σπίτι . Είχε χάσει ο τοίχος το οίκημα που στήριζε κι έστεκε σαν μαυρισμένο πανί από πέτρες . Κακό σημάδι . Κι ο μυθικός βασιλιάς Αιγέας της αρχαίας Αθήνας με ένα μαύρο πανί , στο πλοίο του γιου του Θησέα , είχε κι εκείνος ειδοποιηθεί για την κατα- στροφή του . Το είδε ο παππούς μου το μέλλον του και κοντοστάθηκε . Τράβηξε την προσοχή του επειδή έπαιζε στα χείλη του ένα καμένο στάχυ , προπα- τορικό σύμβολο της ακαρπίας στον άνω και στον κάτω κόσμο . Άπλωσε το χέρι ο παππούς και πήρε το άγονο στάχυ που του πρόσφερε ο κατοπι- νός χρόνος του , αποδεχόμενος τη μετα-Ιώνια οριστικώς απολεσμένη αφθονία . Πάνω σε μια κόκκινη τελεία ή ένα αγνώριστο σημείο του σταυρού , φυλαγμένο για τους απογόνους , λίγο προτού γλείψει την Προκυμαία ο δράκος της φωτιάς , έσκυψε κι εναπόθεσε το στάχυ , κι αυτό , μέσα στο βαρύ φορτίο του που σαν άλλος Άτλαντας είχε τιμωρηθεί , άγνωστο για ποιον λόγο , στο εξής να κουβαλάει στον ώμο του . Σα γλύτωσα απ’ το θάνατο κι’ απ’ την πικρή μου μοίρα