Η επιστροφή της Πηνελόπης

12 Ν O Ε Λ ΜΠ Α Ξ Ε Ρ «Μία είναι η πατρίδα!» επέμενα, κι εκείνες, με τηνΠηνελόπη πρώτη, γελούσαν με την παιδική μου άγνοια. «Πρέπει να είναι μόνο μία!» φώναζα χτυπώντας το πόδι μου στο πάτωμα νευριασμένη. «Όταν θα τελειώσει η εποχή των παιχνιδιών» με είχε καθησυ- χάσει η αδελφή του πατέρα μου, η Ζόι η ζωγράφος, «θα σου δώσω τον χάρτη. Έχει τα σημάδια που θα σου χρειαστούν στο ταξίδι σου. Όλες τις σημειώσεις στο περιθώριο, τις υποσημειώσεις και τις πα- ραπομπές, γραμμένες με πολλούς γραφικούς χαρακτήρες, σε πολλές γλώσσες». Και αυτόν τον χάρτη περιείχε η τσάντα μου. «Μια μέρα κι εσύ θα ανοίξεις το παλιό μπαούλο» είχε συμπλη- ρώσει η γιαγιά. «Μέσα του έχω τακτοποιήσει για σένα θησαυρούς, λάφυρα πολλών μεγάλων ταξιδιών. Πάνω πάνω σού ακούμπησα να βρεις το παλιό κλειδί». Το βρήκα. Κι ας μην υπάρχει σπίτι να ανοίξει. Ακούμπησα την παλάμη μου στη δερμάτινη τσάντα.Ήταν ζεστή. «Επέστρεψα στη Σμύρνη σας» τους ανακοίνωσα νοερά. «Τη Σμύρνη σου!» με μάλωσαν όλες μαζί. «Τη Σμύρνη μου!» συμφώνησα χαμογελώντας και ο ταξιτζής, ερμηνεύοντάς το πάλι λάθος, δυνάμωσε κι άλλο τη μουσική. Εκκω- φαντικά. Στη γενιά αυτή , στη δική μου σειρά , φτάνω οδικώς . Ο προπάππος μου έφτασε εδώ με το ατμόπλοιο κι ο παππούς μου έφυγε κι αυτός με πλοίο , πάνω στη βρετανική ναυαρχίδα , τη νύχτα της Καταστροφής . Η πατημασιά του πρώτου στην Προκυμαία θα ήταν δυ- νατή και ορμητική . Θα άφησε σίγουρα το χνάρι της και πρέπει οπωσ- δήποτε να το βρω τις επόμενες μέρες , ψάχνοντας μέσα στα αμέτρητα άλλα ίχνη , στα κουβάρια βήματα και στα άγρια συρσίματα και στις στε- γνές κηλίδες αίματος που δεν έφτασε να σβήσει η θάλασσα .