Η επιστροφή της Πηνελόπης

28 Ν O Ε Λ ΜΠ Α Ξ Ε Ρ «Το βλέπω» είπε με φωνή ταιριαστή στο βλέμμα του. Με το δάχτυλο του έδειξα τη θέση του χαμένου σχολείου μας, τη σημειωμένη στον παλιό χάρτη στο τετράγωνο Η4. Διάβασα φω- ναχτά την παραπομπή που αντιστοιχούσε: «Βρετανικό Σχολείο Σάρεϊ». Ο Πιέρο κούνησε το κεφάλι του κι έσκυψε προς το μέρος μου να δει τον χάρτη, το σημείο που του έδειχνα. «Η ομάδα μας των Σμυρνιών λεβαντίνων που ασχολούμαστε με το παρελθόν έχουμε εντοπίσει με ακρίβεια πού βρισκόταν το Σχολείο Σάρεϊ στη σημερινή πόλη. Σκεφτόμουν να ξεκινήσουμε αποκεί. Τι λες;» Για πρώτη φορά από την ώρα που μπήκαμε στο αυτοκίνητο, σή- κωσα το κεφάλι και τον κοίταξα. Πρέπει να πρόδιδα τον ενθουσιασμό μου, γιατί έσπευσε να συμπληρώσει: «Δεν υπάρχει τίποτα να δεις. Δυστυχώς έχουν χτιστεί στο μέρος εκείνο φριχτές πολυκατοικίες». «Το ξέρω» τον καθησύχασα. «Όταν ήρθε η θεία μου στη Σμύρνη το 1952, τις βρήκε να χτίζονται». Λέγοντας αυτό, έβγαλα από το τσεπάκι της τσάντας μου τη φωτογραφία που είχε τραβήξει τότε η Ζόι. Με σταυρό είχε σημειώσει τη θέση του σπιτιού, όπου τη θυμό- ταν. Είχε εκτιμήσει την τοποθεσία κατά προσέγγιση, μου είχε διευ- κρινίσει, καθώς τα οικοδομικά τετράγωνα οι Τούρκοι τα είχαν αλλά- ξει μετά τη Φωτιά σε βαθμό που να μην αναγνωρίζονται. «Δυστυχώς είναι δύσκολο να εντοπίζονται παλιά κτίσματα σή- μερα, Πένι» με ενημέρωσε κι ο Πιέρο αυτό ακριβώς «επειδή οι δρό- μοι έχουν τελείως αλλάξει στο Κέντρο, σχηματίζοντας οικοδομικά τετράγωνα που δεν έχουν καμιά σχέση με τα παλιά σοκάκια, τις πλατείες και τους μαχαλάδες». «Το γνωρίζω από τη θεία» τον καθησύχασα. «Δεν περιμένω να βρω τίποτα» δήλωσα ξερά. Ο Πιέρο ακούμπησε το χέρι του πάνω στο δικό μου και μου το έσφιξε μαλακά. Μου θύμισε πώς μου έσφιγγε το χέρι ο πατέρας μου