Η επιστροφή της Πηνελόπης

22 Ν O Ε Λ ΜΠ Α Ξ Ε Ρ αναρωτιέται ένα κομμάτι του εαυτού μου, το λιγότερο τολμηρό, αδύναμο να πιστέψει ότι έγινε πράγματι τούτο το ταξίδι. Το ξενοδοχείο βρίσκεται στην πρώτη παράλληλο από την Προ- κυμαία, στραμμένο προς τη θάλασσα, κι έτσι από τη θέση μου στη βεράντα είχα την πόλη της Σμύρνης από πίσω μου. Τη σύγχρονη Σμύρνη, το Izmir, την είχα επισκεφτεί στο διαδίκτυο πριν έρθω και είχα την εικόνα της. Την έντυνα τώρα με τους ήχους της, οι οποίοι, όσο περνούσε η ώρα, δυνάμωναν. Με χτυπούσαν στην πλάτη. Οι ομιλίες, τα πολλά τουρκικά, δεν μου το επέτρεψαν, δεν με άφησαν στιγμή να αμφιβάλω για τη σύγχρονη ταυτότητα της παλιάς πατρίδας μου. Δεν με αφορούσαν τα σύγχρονα, μου έγινε σαφές. Απ’ τον ρο- δοδάχτυλο αμανέ κιόλας. Αλλά ματαιοπονούσε εκείνος ο αμανές, αν προσπαθούσε να μου πει, κι έκλαιγε από καλοσύνη, ότι δεν υπήρχε τίποτα εδώ να δω, επειδή τα πάντα τα δικά μου είχαν χαθεί. Τα κτίρια τα παραλιακά, στη γραμμή της θάλασσας, είναι χτι- σμένα χωρίς κενό ανάμεσά τους, έτσι, το βλέμμα δεν χωράει να περάσει. Όμως, δίπλα στο ξενοδοχείο, διαγώνια προς βορρά, υπάρ- χει η μεγάλη πλατεία Cumhuriyet Meydani, η Πλατεία Δημοκρα- τίας, με το άγαλμα του Ατατούρκ · κοντά στο λεγόμενο Πασαπόρτι, στην παλιά προβλήτα με το πολυφωτογραφημένο κτίριο για τον έλεγχο όσων έρχονταν στην πόλη από τη θαλάσσια οδό. Ανεμπόδιστα διασχίζοντας το βλέμμα μου αυτή την πλατεία, έφτανε στη θάλασσα. Αν και μπορούσα να διακρίνω έτσι μονάχα ένα μέρος του λιμανιού και της προκυμαίας, τούτο ήταν αρκετό για να αντιληφθώ ότι θα με δυσκόλευε να αναγνωρίσω στη σύγχρονη εκδοχή της Προκυμαίας το Κε των παλιών φωτογραφιών. Η όψη της στρογγυλής θάλασσας της Σμύρνης όμως, που ήταν ίδια κι απαράλλαχτη με τότε, με συνεπήρε εύκολα. Την παρακολου- θούσα πώς ρυτίδωνε με τα φυσήματα του αέρα, σαν να ανατρίχιαζε,