Η επιστροφή της Πηνελόπης

21 Η Ε Π Ι Σ Τ Ρ Ο Φ Η Τ Η Σ ΠΗ Ν Ε Λ ΟΠΗ Σ Ίσως κι όταν η πόλη που χτίστηκε πάνω στα καμένα ένιωσε έτοιμη γι’ αυτό. Πετάχτηκα όρθια από το κρεβάτι και ετοιμάστηκα γρήγορα ανυπομονώντας να ξεκινήσω! Τελευταία δουλειά, πριν φύγω από το δωμάτιο, έλεγξα ξανά, να βεβαιωθώ πιο πολύ από πλήρως, ότι στη θυρίδα μέσα στην ντουλά- πα είχα ασφαλίσει τα πράγματα της γηραιάς Πηνελόπης. Τους θησαυρούς μου. Κι’ έλα ας μη χάνουμε καιρό , μέσ’ στης σπηλιάς το βάθος να βάλουμε τους θησαυρούς , ανέγγιχτοι να μείνουν . * Μόνο το κλειδί του σμυρνέικου σπιτιού μας κουβαλούσα πάνω μου. Λες και θα έβρισκε την εξώπορτά του από το ’22 να την ανοίξει! Το πρωινό γεύμα σερβιριζόταν στον τελευταίο όροφο του ξενοδο- χείου. Εκεί ήταν το εστιατόριο. Στις πλευρές προς τη θάλασσα, σχηματίζοντας γωνία, υπήρχε μια μεγάλη βεράντα, με διπλή σειρά τραπέζια. Σε ένα από αυτά, στο σημείο όπου το βλέμμα μου θεώ- ρησα ότι μπορούσε να τρέξει μακριά, κάθισα. Δεν χόρταινα τη θέα! Ακόρεστη σαν δίψα, υπερβολική σαν βου- λιμία. Προγευματίζοντας παρατηρούσα γύρω μου τα πάντα. Όσα χωρούσαν σε μια ματιά τα αποθήκευαν τα βλέφαρά μου και με ένα ταχύτατο ανοιγοκλείσιμο τα έστελναν πιο πίσω, στο βασίλειο της μνήμης. Τρωτό βασίλειο, παρμένο από τη λήθη. Ε ἰ πέ μοι , ε ἰ ἐτεόν γε φίλην ἐς πατρίδ’ ἱ κάνω . ** Αχ , πες μου , αλήθεια , αν έφτασα στην ποθητή πατρίδα , συνέχιζε να * Ό.π., ν 363-364. ** Ό.π., ν 328.