Η επιστροφή

14 ΠΕΡΣΑ ΚΟΥΜΟΥΤΣΗ Αγάπησε βέβαια και την αρχιτεκτονική, αλλά αυτή ήταν μια διαφορετική αγάπη. Στ’ αλήθεια, πώς θα του φαινόταν εκείνο το δωμάτιο, αν γυρνούσε τελικά στη Θεσσαλονίκη; Πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε; Μέχρι πότε θα περι- πλανιόταν; Πότε θα έβρισκε το κουράγιο να επιστρέψει; Από την τσέπη του σακακιού έβγαλε την επιστολή που είχε λάβει εδώ και λίγες μέρες από τη Θεσσαλονίκη και διάβασε ξανά το περιεχόμενό της. Στ’ αλήθεια, γιατί να επιστρέψει; αναρωτήθηκε πάλι. Κανείς δεν τον περίμενε. Δεν είχε κανένα λόγο να γυρίσει, έλεγε στον εαυτό του, κάθε φορά που η νοσταλγία τον κυ- ρίευε. Σε λίγους μήνες έκλεινε είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησε ετούτο το ταξίδι χωρίς επιστροφή, από τότε που άφησε οριστικά το σπίτι του χωρίς να κοιτάξει πίσω του ούτε μια φορά. Τα περισσότερα τα πέρασε εδώ στο Βερολίνο. Ως πότε θα παλινδρομούσε; Δίπλωσε την επιστολή προσεκτικά και την έβαλε πάλι στην τσέπη του σακακιού του. Έπειτα, αφού ήπιε μονοκο- πανιά και το δεύτερο κονιάκ που του σέρβιραν, άφησε τα χρήματα πάνω στο τραπέζι, σηκώθηκε κι έφυγε. Φτάνοντας στην πλατεία, απ’ όπου θα έπαιρνε το τραμ για το σπίτι του, ήλθε αντιμέτωπος με μια εικόνα που τον ακινητοποίησε. Προς στιγμήν πίστεψε πως αναγνώρισε τη γυναικεία φιγούρα στη στάση, που έψαχνε μέσα στην τσά- ντα της προφανώς για το αντίτιμο του εισιτηρίου. Άνοιξε το