Η εμμονή

Η Ε Μ Μ Ο Ν Η 13 διεύθυνσή της. Ανακάλυπτα πως τα συγκεκριμένα στοιχεία με τα οποία η κοινωνία ορίζει την ταυτό- τητα ενός προσώπου και που, τόσο επιπόλαια, απορρίπτουμε ως άνευ ενδιαφέροντος όταν θέλου- με να γνωρίσουμε πραγματικά κάποιον είχαν, του- ναντίον, πρωταρχική σημασία. Ήταν ο μόνος τρό- πος για να εξάγω από την αδιαφοροποίητη μάζα όλων των γυναικών έναν σωματικό και κοινωνικό τύπο, να αναπαραστήσω ένα σώμα, έναν τρόπο ζωής, να διαμορφώσω την εικόνα ενός ατόμου. Και μόλις εκείνος μου είπε, διστακτικά, πως η σύντροφός του ήταν σαράντα εφτά χρονών, καθη- γήτρια, διαζευγμένη με μια δεκαεξάχρονη κόρη και ότι έμενε στη λεωφόρο Ραπ, στο έβδομο δια- μέρισμα, αναδύθηκε μια φιγούρα με αυστηρό τα- γέρ και πουκάμισο, άψογη κόμμωση, που προε- τοίμαζε τα μαθήματά της σε ένα γραφείο μες στο ημίφως ενός αστικού διαμερίσματος. Ο αριθμός 47 απέκτησε μια παράξενη υλικότη- τα. Έβλεπα τα δύο ψηφία, πελώρια, καρφωμένα παντού. Άρχισα να βλέπω τις γυναίκες μόνο ως προς τη θέση τους στην πορεία του χρόνου και των γηρατειών, τα σημάδια των οποίων σε αυτές τα αξιολογούσα συγκρίνοντάς τα με τα δικά μου. Οποιαδήποτε γυναίκα τοποθετούσα στην ηλικιακή ομάδα μεταξύ σαράντα και πενήντα, που ήταν