Η εμμονή

A N N I E E R N A U X 12 ρευε τις συγκινήσεις μου. Και την ίδια στιγμή, η αδιάλειπτη παρουσία της πρόσδιδε στη ζωή μου μια ένταση. Προκαλούσε διεγέρσεις πρωτόγνωρες για μένα, απελευθέρωνε μια ενέργεια, δυνάμεις της φαντασίας που δεν πίστευα πως τις είχα, με κρατούσε σε συνεχή, πυρετώδη δραστηριότητα. Ήμουν «κτήμα» της. Αυτή η κατάσταση κρατούσε μακριά μου τις καθημερινές σκοτούρες, τους καθημερινούς εκνευρισμούς. Με κάποιον τρόπο, με καθιστούσε απρόσβλητη από τη συνήθη μετριότητα της ζωής. Δεν με διακατείχε πλέον ούτε καν η περίσκεψη που προκαλούν εν γένει τα πολιτικά γεγονότα, η επικαιρότητα. Όσο κι αν προσπαθούσα, εκτός από το Κονκόρντ που συνετρίβη μετά την απογείωσή του πάνω σ’ ένα Hotelissimo στο Γκονές, τίποτα στον κόσμο από το καλοκαίρι του 2000 δεν μου άφησε το παραμικρό ίχνος ανάμνησης. Αφενός, υπήρχε η οδύνη και, αφετέρου, ένα μυαλό ανίκανο να προσηλωθεί σε οτιδήποτε άλλο πέρα από τη διαπίστωση και την ανάλυση αυτής της οδύνης. Έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω το ονοματεπώ- νυμό της, την ηλικία της, το επάγγελμά της, τη