Η εμμονή

9 Πάντα ήθελα να γράφω σαν να μην υπήρχα πια τη στιγμή της έκδοσης του βιβλίου. Να γράφω σαν να επρόκειτο να πεθάνω – κανένας κριτής. Ακόμα κι αν είναι ψευδαίσθηση το να πιστεύεις πως η αλή- θεια επέρχεται μόνο με τον θάνατο. Η πρώτη κίνηση που έκανα ξυπνώντας ήταν ν’ αρπάζω το ορθωμένο απ’ τον ύπνο πέος του και να μένω έτσι, σαν γραπωμένη από ένα κλαδί. Σκεφτό- μουν «όσο το κρατάω, δεν είμαι χαμένη στον κό- σμο». Σήμερα, όταν αναλογίζομαι τη σημασία της φράσης, μου φαίνεται πως εννοούσα ότι μόνο αυτό λαχταρούσα, τίποτε άλλο: να έχω το χέρι μου τυλιγ- μένο γύρω από το πέος του συγκεκριμένου άντρα. Τώρα, εκείνος βρίσκεται στο κρεβάτι μιας άλλης γυναίκας. Μπορεί κι αυτή να κάνει την ίδια κίνη- ση, να απλώνει το χέρι και να του αρπάζει το πέος. Για μήνες, έβλεπα το χέρι της και νόμιζα πως ήταν το δικό μου.