Η εμμονή

A N N I E E R N A U X 14 ντυμένη με τη χαρακτηριστική «κομψή απλότητα» των κυριών που ζουν στις ακριβές συνοικίες, ήταν για μένα σωσίας της άλλης γυναίκας. Ανακάλυψα ότι απεχθανόμουν όλες τις καθη- γήτριες –μολονότι υπήρξα μία από αυτές, και οι καλύτερές μου φίλες εξακολουθούσαν να είναι–, καθώς έβρισκα πως έχουν ένα ύφος αποφασιστικό, αρραγές. Επέστρεφα έτσι στην αντίληψη που είχα γι’ αυτές όταν ήμουν μαθήτρια λυκείου, τότε που μου προκαλούσαν δέος, σε βαθμό που σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ασκήσω αυτό το επάγ- γελμα, να τους μοιάσω. Έβλεπα το σώμα της εχθρού μου σε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σώμα, που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο αντάξιο του ονό- ματός του. Στο μετρό, οποιαδήποτε γυναίκα μετά τα σα- ράντα που κρατούσε μεγάλη τσάντα ήταν «εκείνη», και το να την κοιτάξω απλώς, μια οδύνη. Αντιλαμ- βανόμουν την αδιαφορία που εκδήλωνε εν γένει απέναντί μου και τη, μάλλον ζωηρή, αποφασιστι- κή κίνηση που έκανε για να σηκωθεί από το κάθι- σμά της και να κατέβει σε κάποιον σταθμό –το όνομα του οποίου αποτυπωνόταν αμέσως στο μυα- λό μου– σαν μια εκμηδένιση της ύπαρξής μου, σαν έναν τρόπο για εκείνη τη γυναίκα, που σε όλη τη