Η Έλλα στο περιθώριο

15 συνήθως παίζαμε με τις ώρες. Εκείνη και η αδερφή της είχαν καταδικό τους κάτι που έμοιαζεμεσπιτάκι μεπραγ­ ματικά χαλιά και μαξιλάρες και η μαμά τους τις άφηνε να κάνουν ό,τι θέλουν. Εγώ ποτέ δε θα μπορούσα να έχω ένα τέτοιο σπιτάκι, γιατί ο Τζακ θα το διέλυε και η μαμά θα μας έβαζε να το τακτοποιούμε. Χωρίς την Γκρέις σήμερα εδώ, ένιωθασαν να είχαβγει χειμωνιάτικα ξυπόλυτη στον δρόμο. Βρισκόμουν σε ξέ­ νη χώρα, όπου κανείς δε μιλούσε την ίδια γλώσσα, όσο κι αν έμοιαζε ίδια. Εάν μπορούσαμε να επιλέξουμε τους συγγενείς μας με μια ευχή, πατώντας ένα κουμπί ή κάτι τέτοιο, θα είχα διαλέξει την Γκρέις για αδερφή μου. Ακόμα κι αν έπρεπε να κρατήσω τον Τζακ, τουλάχιστον θα είχα κι εκείνη. Κοίταζα γύρω μου τα πρόσωπα στην τάξη της Ιτιάς και ευχόμουν να βρισκόταν και το πρόσωπο της Γκρέις ανάμεσά τους. Ξαφνικά να ήταν εδώ και να ’λεγε: «Απο­ φάσισα να έρθω να μείνω εδώ. Στην πραγματικότητα, είμαι η χαμένησου αδερφή και κανένας δε μας το ’χει πει ως τώρα». Ηαπαίσια ζακέτα της μαμάς έκανε τα πράγματα ακό­ μα χειρότερα. Δεν ήταν καθόλουπράσινη. Ημαμά χρεια­ ζόταν οφθαλμίατρο. Έι, εσύ, η καινούρια, με την ηλίθια ζακέτα! Μακάρι να με είχαν αφήσει τουλάχιστον να κρατήσω το ωραίο μου ολοκαίνουριο τηλέφωνο. Δε θα είχα στα­ ματήσει να παίζωμε την καταπληκτική του κάμερα. Είχα