Η Έλλα στο περιθώριο

14 πιο ασφαλής. Στις αυλές των σχολείων κάποια άτομα είναι καλύτερα να βρίσκονται στην άκρη. Αντίθετα, οι δημοφιλείς πηγαίνουν όπου θέλουν –τις περισσότερες φορές στο κέντρο– σαν τα πολύχρωμα ψάρια της θά­ λασσας. Εγώ ήμουν ένα κοινό γκρίζο ψάρι. Ένα ψάρι του περιθωρίου. Παρακολούθησα ένα κορίτσι που το έλεγαν Λίντια. Συνέχεια ήταν περικυκλωμένη από άλλα κορίτσια. Κρα­ τιόντουσαν απ’ το χέρι και μιλούσαν ψιθυριστά. Είχε στιλπνά καστανά μαλλιά με πολλά κοκαλάκια. Άψογη. Το γέλιο της ηχούσε σαν μελωδία με χαρούμενες νότες. Όταν γελούσε, αμέσως έκανε το ίδιο και κάποια από τις φίλες της σαν να ’λεγε: «Ουάου, Λίντια! Δεν έχω ξανα­ κούσει πιο αστείο πράγμα στη ζωή μου». Κι ένιωθες λες κι ήταν πράγματι έτσι. Επιχείρησα να μοιραστώ το γέλιο τους όταν βρέθηκαν δίπλα μου, όμως τα υπόλοιπα κο­ ρίτσια με κοίταξαν σαν χαζή. «Τι το αστείο βλέπεις;» έλε­ γαν τα πρόσωπά τους. «Δεν κολλάς εδώ». Και είχαν δίκιο. «Συγγνώμη» είπα και πήγαπαραπέρα. Εγώπάντα είχα την Γκρέις. Γνωριστήκαμε στον παιδι­ κό σταθμό. Τα άλμπατρος, λέει, έχουν έναν φίλο για όλη τους τη ζωή και, αν ο φίλος τους πεθάνει, μένουν μόνα τους για πάντα. Τα άλμπατρος όμως δεν είναι αναγκα­ σμένα να πηγαίνουν σχολείο. Η Γκρέις είχε μια μεγαλύ­ τερηαδερφή και μία γάτα. Ημαμά της ήταν πολλέςώρες στο σπίτι γιατί ήταν δασκάλα πιάνου και γιατί πρόσεχε και τη γιαγιά της Γκρέις. Είχαν έναν μεγάλο κήπο όπου