Η Έλλα στο περιθώριο

12 «Δεν είναι πράσινη» είπα. «Άσε που είναι και γεροντί­ στικη! Δεν τη φοράω». Η μαμά κοπάνησε τα καινούρια μας δοχεία φαγητού για το σχολείο, κι αυτή τη φορά με αγριοκοίταξε. «Έλλα! Και ο Τζακ τα κανονικά του ρούχα φοράει». Κοίταξα προς το μέρος του στο τραπέζι. Χαμογελού­ σε με το στόμα του γεμάτο δημητριακά. «Και τι μ’αυτό;ΤονΤζακούτεπου τον νοιάζει τι φοράει. Έτσι κι αλλιώς θα το λερώσει και θα το γεμίσει μπογιές». «Και, για να ξέρεις, αυτή η γεροντίστικη ζακέτα είναι δική μου» απάντησε απότομα η μαμά. «Αυτήν έχουμε. Κάτι πρέπει να φορέσεις». «Ή να πας γυμνή» πρότεινε ο Τζακ. Χίμηξα προς το μέρος του, όμως η μαμά μπήκε ανά­ μεσά μας. «Στ’αυτοκίνητο κι οι δυο σας τώρα». «Έλλα, η συμπεριφορά σου αυτή είναι πολύ κουρα­ στική. Καιρός να βοηθήσεις κι εσύ λιγάκι. Μην το κάνεις πιο δύσκολο…» Η φωνή της είχε ένα παράπονο μέσα της. Τηφόρεσα την κακάσχημη ζακέτα της. Αμέσως άρχι­ σα να νιώθω τσιμπήματα. Έτριψα μπρος πίσω τον καρπό μου στο πάνω μέρος της καρέκλας της κουζίνας. Ηλίθια πρώτη μέρα. Ηλίθια ρούχα. Ποτέ δεν έπρεπε να έχουμε έρθει εδώ. ✘