Η Έλλα στο περιθώριο

17 Και τότε, στο πίσω μέρος της τάξης, πρόσεξα ένα κο­ ρίτσι με σκούρα μαλλιά, σκυμμένο πάνω στο θρανίο, μόνο του. Της έριξα μερικές κλεφτές ματιές. Ανταπέδω­ σε το βλέμμα με κουρασμένα μάτια. Ίσως με παρακο­ λουθούσε κι εκείνη. Αργότερα, την ώρα των Καλλιτεχνι­ κών, που είχαμε να ζωγραφίσουμε το πορτρέτο μας αλά Βαν Γκογκ, ο κύριος Χέιλς μάς είπε πως μπορούμε να καθίσουμε όπουθέλουμε. Αγκάλιασασφιχτά την τσάντα μου, σηκώθηκα και την πλησίασα με τρόπο που να μπο­ ρεί να με δει. Χαμογέλασα. Με κοίταξε επίμονα με ένα σκοτεινιασμένο ύφος. Έπειτα έσκυψε, σήκωσε την τσά­ ντα της και άπλωσε τα πράγματά της στο θρανίο, σαν να κρατούσε θέση για κάποιον άλλο. Είχα κάνει λάθος. Δεν ήθελε να με γνωρίσει. Στεκό­ μουν εκεί σαν άγαλμα μέχρι που ο κύριος Χέιλς μού είπε να καθίσω ξανά δίπλα σε αυτό το σπαστικό αγόρι, τον Στίγκι. «Ο Βαν Γκογκ έκοψε το αυτί του» μου ψιθύρισε. «Θα με ζωγραφίσωμε ένα αυτί». Και συμπλήρωσε χαμο­ γελώντας πλατιά: «Εσύ θα μπορούσες να ζωγραφίσεις τον εαυτό σου χωρίς μύτη». Έκανε ακριβώς σαν τον αδερφό μου! «Παράτα με ήσυχη» είπα, τρίβοντας τον καρπό μου στην άκρη του θρανίου. Τουλάχιστον όμως το αγόρι μου ’χε μιλήσει. Ενώ εγώ καινούρια να σου πετύχει. Την ώρα της μελέτης, μόνο και μόνο για να φαίνομαι απασχολημένη, πήρα ένα κομμάτι χαρτί και προσπάθη