Η Έλλα στο περιθώριο

16 αποθηκεύσει και τον αριθμό της Γκρέις και θα της έστελ­ να μήνυμα. Γειασου, Γκρέις. Κανένας εδώδεν είναι σαν εσένα.Μου λείπεις πολύ. Έλλα Όμως η κυρία της γραμματείας μού είπε ότι έπρεπε να παραδίδω το κινητό μου κάθε μέρα το πρωί και να το παίρνω ξανά φεύγοντας από το σχολείο. Στην ώρα της Γλώσσας αλλάξαμε όλοι θέσεις και με βάλανε δίπλα στηνΜπραϊόνι. Ήταν αλλόκοτη. Κουνούσε συνέχειαταχέριατηςκαι δεστεκότανλεπτόστηθέσητης, ώσπου ένας δάσκαλος παράλληλης στήριξης ήρθε δίπλα της γιανατηνπείσει νακάνει τηδουλειάτης. Καθότανόλο και πιοκοντάμου, στριμώχνοντάςμε, λες και δεν είχεδικό της κάθισμα. Και μιλούσεσυνέχεια.Με τοζόρι άκουγατον δάσκαλο.Μετάάρχισεναχαϊδεύει τηνκασετίναμου. «Είναι χνουδωτή!» τσίριξε. «Θα μπορούσε να είναι ζωντανή…» Τελικά όλο αυτό σταμάτησε όταν παράχωσα την κα­ σετίνα στην τσάντα μου. Δεν υπήρχε κανένας άλλος μόνος του; Κάποιος που να μην κολλάει όπως εγώ; Τσέκαρα στα κρυφά την αί­ θουσα. Ο καθένας είχε τον φίλο του· κάποιον με τον οποίο γελούσαν παρέα. Εμένα κανείς ούτε καν μου χα­ μογέλασε. Κανένας δε χρειαζόταν καινούριο φίλο. Πε­ ρίσσευα. Ήμουν ένα καινούριο βαρετό άτομο. Αν με ήθελαν…θα με κοιτούσαν, όμως κανείς δεν το έκανε.