Η Ελλάδα του Χαρίλαου Τρικούπη

ΓΚΑΣΤΟΝ ΝΤΕΣΑΝ 22 τελώνων με τα πράσινα χιτώνια, ανθρώπων άδικων. Η αλήθεια με υποχρεώνει, κι ας μου στοιχίζει, να σας διηγηθώ τα μπλεξί- ματά μου με αυτούς τους βαρβάρους που το όνομα Έλληνες δεν τους αξίζει και που άνετα θα τους συνέκρινα με τους Σκύθες το- ξότες που εκτελούσαν, την εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας, τα ταπεινά καθήκοντα της αστυνομίας, τα οποία ένας άντρας από καλή γενιά δεν μπορούσε ποτέ να αναλάβει. Στα περισσότερα πολιτισμένα έθνη, το τελωνείο είναι πληκτι- κό. Στον Πειραιά και στην Κόρινθο, είναι πονηρό, γκροτέσκο, κωμικό, αρπακτικό, μένει ατάραχο και αναιδές, καταχράται με άνεση, ενώ, από όλους τους πρωθυπουργούς που πέρασαν από την κυβέρνηση, μόνο ο κύριος Τρικούπης είχε το θάρρος να θυμώσει με όλα αυτά και να στείλει στη φυλακή μερικούς υπαλ- λήλους ένοχους για ένα σωρό ανήκουστες ιστορίες. Σε ορισμένες χώρες, παραφυλούν τον ταξιδιώτη, στο πέρασμά του, ληστές σο- βαροί και αξιοπρεπείς που εξετάζουν με σχολαστικότητα τις απο- σκευές, με τη σιγουριά που δίνει η καθαρή συνείδηση και η ηρεμία ότι επιτελούν το καθήκον τους. Αλλά μόλις μπείτε σ’ αυτό το μεγάλο και θλιβερό κτίριο, άχαρο και χοντροκομμένο, που χαλάει τόσο την εικόνα του Πειραιά, πέντε-έξι κατεργάρηδες, κάποιοι με επίσημο πηλήκιο, κάποιο άλλοι χωρίς καπέλο, ουρ- λιάζουν όλοι μαζί και, σε κατάσταση φρενίτιδας, σας σπρώχνουν, σας πιάνουν, σας αρπάζουν τα κιβώτιά σας, τις βαλίτσες σας, τα πακέτα σας. Βλέπετε έντρομοι να καταφθάνει ένα δεύτερο από- σπασμα, οπλισμένο με τσεκούρια για να διαλύσει τις σανίδες που αντιστέκονται και να ξεκάνουν τα πεισματάρικα καρφιά. Στο άψε σβήσε, ο μελαγχολικός ταξιδιώτης βλέπει τα πράγματά του πετα- μένα στο πάτωμα, παραδομένα σαν λεία στους φλύαρους αυτούς κατεργάρηδες, που ασκούν επάνω σας το δικαίωμα της ναυα