Η Ελλάδα του Όθωνα

Η ΧΩΡΑ 27 νω στα στρώματα που είχαμε φέρει μαζί μας. Θέλει δεν θέλει ο ταξιδιώτης είναι προνοητικός: πρέπει να τα κουβαλά όλα μαζί του. Την επομένη το πρωί ξεκινήσαμε για τον ναό της Αίγινας, τον οποίο ο Γκαρνιέ έπρεπε να σχεδιάσει και να μετρήσει με την ησυχία του· όλες μας οι αποσκευές προχωρούσαν κι αυτές μαζί μας. Θέλαμε να βρούμε μια καλύβα κοντά στον ναό και να μην κουνηθούμε από εκεί για δεκαπέντε ή είκοσι μέρες. Ο Γκαρ- νιέ είχε σκάλες, χαρτόνια, σανίδες πλυσίματος, κι οι δύο μαζί στρώματα πάχους λίγων εκατοστών, δύο κουβέρτες, ρύζι, ζάχα- ρη, καφέ, πατάτες και άλλες πολυτέλειες που δύσκολα βρίσκεις στην πρωτεύουσα. Κατά το ξημέρωμα, οι Αιγινήτες παρακολούθησαν ένα ενδι- αφέρον θέαμα. Είχαμε πάρει δύο άλογα για τις αποσκευές: το ένα ήταν μονόφθαλμο και κουβαλούσε τις σκάλες· το άλλο διέθετε όλα τα προσόντα ενός αλόγου, και του εμπιστευτήκαμε έτσι τα στρώματα, τα φαγώσιμα και όλες μας τις ελπίδες. Ήταν περήφα- νο για τη δουλειά του και περπατούσε με βήμα πηδηχτό. Αλλά εκείνο που κουβαλούσε τις σκάλες, είτε επειδή ξαφνιάστηκε έτσι που βρέθηκε φορτωμένο είτε από ζήλια για τον συνοδοιπόρο του που δεν ήταν τόσο φορτωμένος, είτε λόγω εκείνης της προκατά- ληψης που μας κάνει να περιφρονούμε τις ταπεινές αλλά χρήσι- μες υπηρεσίες, το μόνο που αποζητούσε ήταν να ξεφορτωθεί το φορτίο που του είχαμε αναθέσει ως ένδειξη της εμπιστοσύνης μας. Έπεφταν πρώτα η σκάλα και μετά εκείνο – πάνω στα σπίτια, πάνω στους τοίχους, πάνω στους περαστικούς. Το αφεντικό του ακολουθούσε από κοντά και πότε το κέντριζε άγρια με την άκρη μιας υπέροχης μπλε ομπρέλας, πότε το τραβούσε πίσω από το πόδι μιας σκάλας, πότε το έστριβε δεξιά κι αριστερά χρησιμοποι- ώντας τη σκάλα σαν τιμόνι. Δυο γαϊδούρια που θα τα είχαμε για