Η δύναμη της αυτοπειθαρχίας

ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΔΙΟ (ΤΟ ΣΩΜΑ) 39 βιβλίο των ρεκόρ είναι κυριολεκτικά γεμάτο με τα κατορθώματά τουστογήπεδο».Ηπραγματικήόμως κληρονομιάπουάφησεπίσω δεν ήταν αυτά που γράφονταν για εκείνον, είτε στα αρχεία με τα ρεκόρ του μπέιζμπολ είτε στις εφημερίδες. Ηκηδεία του διήρκεσε μόλις οκτώλεπτά. Κοιτάζοντας κατάμα­ τα τους φίλους και τους συμπαίκτες του, ο ιερέας έκρινε αχρείαστο το να εκφωνήσει κάποιο μακρόσυρτο επικήδειο. «Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα» είπε για τον Γκέριγκ, «γιατί όλοι σας τον γνωρίζα­ τε». Δεν υπήρχε λόγος να αναθυμηθούν τα κατορθώματά του, για­ τί η ζωή του και το παράδειγμά του μιλούσαν από μόνα τους. Όπως ο Λου Γκέριγκ, ο καθένας από εμάς δίνει τη δική του μάχη με το σώμα του. Κατ’ αρχάς, για να το εξουσιάσουμε και να το οδηγήσουμε να εκπληρώσει τις δυνατότητές του. Δεύτερον, καθώς γερνάμε και φθίνουμε, για να καθυστερήσουμε την παρακ­ μή του – για να στραγγίξουμε και την τελευταία ικμάδα ζωής από αυτό. Τοσώμα, ενπροκειμένω, είναι μιαμεταφορά. Είναι έναπεδίο άσκησης και μάχης για την ψυχή και το μυαλό μας. Τι είμαστε διατεθειμένοι να ανεχθούμε; Τι είμαστε διατεθειμένοι να στερηθούμε; Τι θα προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε; Τι μπορούμε να δημιουργήσουμε με αυτό; Λέμε συχνάότι αγαπάμε αυτόπουκάνουμε. Τι αποδείξεις έχου­ με περί τούτου; Για ποιο σερί μπορούμε να περηφανευόμαστε; Οι περισσότεροι από εμάς ζούμε μακριά από το βλέμμα των χιλιάδων φιλάθλων. Ζούμε χωρίς το κίνητρο μιας αμοιβής που να ανέρχεται σε εκατομμύρια δολάρια. Δεν έχουμε κάποιον προπο­ νητή ή φροντιστή να επιτηρεί καθημερινά την πρόοδό μας. Το επάγγελμαπουασκούμε δεν έχει κατηγορίες ανάλογαμε τις δυνα­ τότητές μας. Και αυτό καθιστά τη δουλειά και τη ζωή μας δυσκο­ λότερες–πρέπει εμείςοι ίδιοι ναείμαστεοπροπονητής,οφροντιστής μας. Εμείς είμαστευπεύθυνοι για την κατάστασήμας. Πρέπει εμείς