Η δύναμη της αυτοπειθαρχίας

ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΔΙΟ (ΤΟ ΣΩΜΑ) 33 χειρονομία. Ήταν το δεύτερό του σ’ εκείνο το παιχνίδι. Ξέρετε ότι έχουν τον ίδιο αριθμό πρωτιών στην κατηγορία του μέσου όρου χτυπημάτων στο πρωτάθλημα; Ή ότι ο Ρουθ είχε τα διπλάσια στράικ άουτ από τον Γκέριγκ; Ο τελευταίος όχι μόνο έλεγχε το σώμα του με τρόπο που ο Ρουθ ποτέ δεν το κατόρθωσε (ο Ρουθ έφτασε να ζυγίζει πάνω από 115 κιλά), αλλά έλεγχε καλύτερα και τον εγωισμό του. Όπως έγραψε ένας δημοσιογράφος, ήταν «άφθαρτος, χωρίς ίχνος εγωισμού, ματαιοδοξίας ή ξιπασιάς». Πάντα έβαζε πρώτα την ομάδα. Πάνω και από την ίδια του την υγεία. Κι ας έλεγαν ό,τι ήθελαν οι τίτλοι των εφημερίδων. Θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικές επιλογές; Θεωρητικά ναι, στην πραγματικότητα όμως όχι. Δεν θα ανεχόταν ποτέ κάτι λιγότερο. Ακόμα και ο προπονητής του κάποτε αστειεύτηκε ότι «αν όλοι οι παίκτες ήταν σαν τον Γκέριγκ, δεν θα υπήρχαν θέσεις προπονητών στις ομάδες». ΟΓκέριγκ προετοιμαζόταν μόνος του, προπονούνταν μόνος του –με τον ίδιο ζήλο τόσο εκτός σεζόν όσο και κατά τη διάρ­ κειά της– και σπάνια χρειαζόταν μασάζ ή αποκατάσταση. Το μόνο πράγμα που ζητούσε από το προσωπικό ήταν να του βάλουν μία τσίχλα στο ερμάριό του πριν από το παιχνίδι, ή δύο αν επρόκειτο να παίξουν δύο συνεχόμενους αγώνες. Ο Γκέριγκ δεν έπαιρνε τη δόξα στα σοβαρά, σημείωσε κάποτε ένας παρατηρητής, έπαιρνε όμως στα σοβαρά τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από αυτή. Τα σπορ, όμως, δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους μυς και το ταλέντο. Κανείς δεν παίζει τόσα συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς να είναι σκληρός. Κάποτε, μια κακή ρίψη από τον παίκτη της τρίτης βάσης ανάγκασε τον Γκέριγκ να σκύψει για να πιάσει την μπάλα πριν ακουμπήσει στο χώμα, με αποτέλεσμα να χτυπήσει τον αντί­ χειρά του στο έδαφος. Ο συμπαίκτης του θεώρησε πως ο Γκέριγκ θα του τα έψελνε στον πάγκο. «Νομίζω ότι το έσπασα» είπε απλώς ο Γκέριγκ. «Ούτε λέξηδενάκουγεςαπό τονΛου» διηγήθηκε έκθαμ