Η δύναμη της αυτοπειθαρχίας

ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΔΙΟ (ΤΟ ΣΩΜΑ) 31 Δεν φροντίζουμε το σώμα μας επειδή είναι αμαρτία να το κα­ κομεταχειριστούμε, αλλά επειδή, αν βεβηλώσουμε τον ναό μας, μειώνουμε τιςπιθανότητες ναεπιτύχουμε.ΟΓκέριγκπαραδεχόταν ανοιχτά πως η αυτοπειθαρχία του σήμαινε ότι θα έχανε κάποιες απολαύσεις. Γνώριζε όμως επίσης ότι όσοι επέλεγαν τη γρήγορη και εύκοληζωήέχανανκι αυτοί κάτι –δενκατάφερνανναεπιδείξουν τις δυνατότητές τους. Ηπειθαρχία δεν είναι στέρηση…ανταμείβει με τον δικό της τρόπο. Ο Γκέριγκ θα μπορούσε εύκολα να είχε διαλέξει κάποιο διαφο­ ρετικό μονοπάτι. Στα μέσα μιας «κοιλιάς» στην αρχή της καριέρας του, όταν ακόμη έπαιζε σε κατώτερα πρωταθλήματα, ο Γκέριγκ βγήκε ένα βράδυ μαζί με τους συμπαίκτες του και ήπιε τόσο πολύ, που ήταν ακόμη μεθυσμένος στην πρώτη ρίψη την επόμενη μέρα. Με κάποιον αδιανόητο τρόπο, όχι μόνο δεν επηρεάστηκε, αλλά έπαιξε καλύτερααπ’ ό,τι είχε παίξει γιαμήνες. Ανακάλυψε ξαφνικά ότι το άγχος και η υπερανάλυση εξαφανίζονταν με μια δυο γουλιές αλκοόλ ανάμεσα στους γύρους. Ένας έμπειρος προπονητής το πρόσεξε και τον πήρε παράμε­ ρα. Είχε ξαναδεί το έργο. Γνώριζε ότι το να κόβεις δρόμο είχε κάποια βραχυπρόθεσμα πλεονεκτήματα. Καταλάβαινε την ανά­ γκη για απελευθέρωση και για ευχαρίστηση. Αλλά του εξήγησε το μακροπρόθεσμο κόστος και του περιέγραψε το μέλλον που διαγραφόταν μπροστά του αν δεν ανέπτυσσε πιο βιώσιμους μη­ χανισμούς χειρισμού των δυσκολιών. Κι έτσι, λένε οι φήμες, έλαβε τέλος η σχέση του Γκέριγκ με το ποτό, «όχι εξαιτίας κάποιας υπεροπτικής αντίληψης περί σωστού και λάθους, πως ήταν δήθεν κακό να πίνει, αλλά επειδή η ασταμάτητη φιλοδοξία του τον ωθούσε να γίνει σπουδαίος και επιτυχημένος παίκτης. Οτιδήπο­ τε ορθωνόταν σαν εμπόδιο στη φιλοδοξία του αυτή το θεωρούσε δηλητήριο». Για εκείνον σήμαινε κάτι το να είναι παίκτης μπέιζμπολ, το να