Η δύναμη της αυτοπειθαρχίας

H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ  ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΟΡΙΑ 30 είναι και σκληρό». Θα νόμιζε κανείς ότι όλοι θα ήθελαν να παίζουν, φυσικάόμωςαυτόδενείναι αλήθεια.Κάποιοι απόεμάςβασιζόμαστε στο πηγαίο ταλέντο μας και ελπίζουμε να μη δοκιμαστούμε ποτέ. Άλλοι προσηλώνονται μέχρις ενός σημείου , αλλά θα τα παρατήσουν όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Αυτό ίσχυε στο υψηλότερο επίπε­ δο τότε, όπως ισχύει και σήμερα. Ένας προπονητής από την εποχή του Γκέριγκ την περιέγραψε ως «την εποχή του άλλοθι» – όλοι είχαν έτοιμη τη δικαιολογία. Υπήρχε πάντα κάποιος λόγος που δεν μπο­ ρούσαν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, που δεν ήθελαν να κάνουν το καθήκον τους, που έδιναν το παρών στην πρώτη προπό­ νηση χωρίς να έχουν δουλέψει στη διακοπή του χειμώνα. Όταν ήταν ακόμη πρωτάρης, ο Τζο Ντιμάτζιο ρώτησε κάποτε τον Γκέριγκ ποιος θεωρούσε πως θα ήταν ο πίτσερ των αντιπάλων την επόμενημέρα, ελπίζοντας ίσως ναακούσει ότι θαήταν κάποιος λιγότερο ικανός. «Μην ανησυχείς ποτέ γι’ αυτό, Τζο» του εξήγησε ο Γκέριγκ. «Να ξέρεις μόνο ότι πάντα κρατάνε τον καλύτερό τους για τους Γιάνκις». Και κατά συνέπεια, περίμενε και από τους συ­ μπαίκτες του ναβγάλουν κι εκείνοι τον καλύτερό τους εαυτό. Αυτή ήταν η συμφωνία: Όποιος παίρνει πολλά, οφείλει μετά να ανταπο­ κρίνεται στις ανάλογες προσδοκίες. Υποχρέωση του πρωταθλητή είναι ναφέρεταιως τέτοιος…ενώμοχθεί εξίσουσκληράμε κάποιον που ακόμη δεν έχει αποδείξει την αξία του. Ο Γκέριγκ δεν έπινε. Δεν κυνηγούσε γυναίκες ή εμπειρίες ή γρήγορα αμάξια. Δεν ήταν «η ψυχή του πάρτι», όπως έλεγε συχνά. Ταυτόχρονα, βέβαια, ξεκαθάριζε ότι «ούτε δάσκαλος είμαι, ούτε άγιος». Ο βιογράφος του, ο Πολ Γκάλικο, που μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη λίγα μόλις χρόνια μετά τον Γκέριγκ, έγραφε ότι ο προσεκτι­ κός τρόπος «της ζωής του δεν οφειλόταν σε κάποια υπεροψία ή σεμνοτυφία, ούτε στη λαχτάρα να καθαγιαστεί. Τον διακατείχε μια επίμονη, αλύγιστη φιλοδοξία. Ήθελε κάτι. Και διάλεγε τη λογικό­ τερη και αποδοτικότερη μέθοδο για να το κατακτήσει».