Η δύναμη της αυτοπειθαρχίας

ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΔΙΟ (ΤΟ ΣΩΜΑ) 29 ήταν αυτά που έκαναν όλη τη δουλειά – στέλνοντάς την έξω από το γήπεδο, στη στρατόσφαιρα. Κάποιοι μπάτερ έχουν προτιμήσεις. Ο Γκέριγκ μπορούσε να χτυπήσει κάθε μπάλα που του πετούσαν σε κάθε γήπεδο. Και όταν τοέκανε; Έτρεχε .Παρόλοπουτονπείραζανπως είχε «πόδιαπιάνου», αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Γκέριγκ έκλεψε την κύρια βάση πάνω από δώδεκα φορές. Δεν ήταν απλώς δυνατός σαν βόδι. Ήταν και γρήγορος. Ευέλικτος. Φινετσάτος. Υπήρχαν παίκτες με μεγαλύτερο πηγαίο ταλέντο, πιο χαρισμα­ τικοί, πιο έξυπνοι · κανείς όμως δεν μοχθούσε σκληρότερα από αυτόν, κανείς δεν νοιαζόταν τόσο για τη φυσική του κατάσταση, κανείς δεν αγαπούσε το παιχνίδι όσο εκείνος. Όταν αγαπάς τη δουλειά σου, δεν κλέβεις, δεν παίρνεις τον σύντομο δρόμο μπροστά στις υποχρεώσεις που αυτή σου θέτει. Σέβεσαι ακόμα και τις πιο τετριμμένες πλευρές της – ποτέ δεν πέταξε αγανακτισμένος το ρόπαλο, ποτέ δεν το περιέστρεψε επι­ δεικτικά για να πανηγυρίσει. Μία από τις λίγες φορές που είχε μπλεξίματαμετηδιοίκησηήτανότανέμαθανπωςέπαιζεμπέιζμπολ στους δρόμους της παλιάς γειτονιάς του με τα ντόπια παιδιά, ακό­ μα και μετά τους αγώνες των Γιάνκις. Απλώς δεν μπορούσε να πει όχι στην ευκαιρία να παίξει… Και πάλι, πρέπει να υπήρξαν πολλές μέρες που να ένιωσε ότι δεν «το είχε» πια. Να θέλησε να τα παρατήσει. Να αμφέβαλλε για τον εαυτό του. Να δυσκολευόταν να κινηθεί. Ότι είχε αγανακτήσει και είχε κουραστεί από τα ίδια του τα πρότυπα. Ο Γκέριγκ δεν ήταν υπεράνθρωπος – άκουγε στο κεφάλι του την ίδια φωνή που ακού­ με κι εμείς. Απλώς καλλιέργησε τηδύναμη–το έκανεσυνήθεια– να μην τηςδίνει προσοχή. Διότι, όταναρχίσεις νασυμβιβάζεσαι, πλέον είσαι συμβιβασμένος. «Θέλω πολύ να παίζω» είχε πει. «Το μπέιζμπολ είναι δύσκολη δουλειά και η πίεση είναι τρομερή. Είναι βέβαια ευχάριστο, αλλά