Η δίψα (Μεταίχμιο Pocket)

[ 15 ] «Μου το ξανάπες αυτό, αλλά σ’ ευχαριστώ». Ο Μεχμέτ γυάλιζε ένα ποτήρι, κάνοντας πως δεν άκουγε. «Για πες μου, Ελίζε, τι θα ήθελες απ’ τη ζωή σου;» Εκείνη χαμογέλασε ελαφρά. «Έναν άντρα που να μην κοιτάζει μόνο την εξωτερική εμφάνιση». «Συμφωνώαπολύτως, Ελίζε. Αυτό που έχει κανείς μέσα του είναι που μετράει». «Πλάκα έκανα. Είμαι πολύκαλύτερηστηφωτογραφία τουπροφίλ μου, Γκάιρ, κι απ’ ό,τι φαίνεται, το ίδιο ισχύει και για σένα». «Χα χα» είπε εκείνος και κοίταξε κάπως αμήχανα το ποτήρι του. «Όλοι αυτόδενκάνουμε; Διαλέγουμε τηνκαλύτερήμαςφωτογραφία. Θες, λοιπόν, έναν άντρα. Τι σόι άντρα;» «Έναν που θα κρατάει το σπίτι και τα τρία μας παιδιά». Κοίταξε το ρολόι της. «Χα χα». Ιδρώτας είχε καλύψει το μέτωπο του Γκάιρ και όλο το μεγάλο ξυρισμένο του κεφάλι. Σύντομα θα πότιζε και τις μασχάλες του μαύρου πουκαμίσου του, έναπουκάμισοστενό κι αθλητικό, που δεν έκανε τον Γκάιρ να μοιάζει ούτε λεπτός ούτε αθλητικός. Στριφογύρισε λίγο το ποτήρι του. «Έχεις το χιούμορ που μου αρέσει, Ελίζε. Εμένα μια σκύλα μού φτάνει για την ώρα. Σ’ αρέσουν τα ζώα;» TanrIm * , σκέφτηκε ο Μεχμέτ, γιατί δεν τα παρατάει; «Αν συναντήσω τη σωστή γυναίκα, ξέρεις, το νιώθω μέσα μου. Και εδώ…» Σταμάτησε γιαμιαστιγμή και συμπλήρωσε: «Και εδώ …». Χαμογέλασε, χαμήλωσε τη φωνή του και κοίταξε τον καβάλο του. «Αλλάπρώταπρέπει ναδούμε αν είναι ησωστή. Λοιπόν, Ελίζε, τι λες;» * Τουρκικά στο πρωτότυπο: Θεέ μου.