Η δίψα (Μεταίχμιο Pocket)

[ 23 ] ναι, πόσο εθισμένη ήταν; Πολύ ή λίγο; Θα το μάθαινε αμέσως, με το που θα διέγραφε τον λογαριασμό της και θα υποσχόταν στον εαυτό της ότι για τον επόμενο μήνα τέρμα το Tinder. Ένας μήνας ήταν. Κι αν δεν τα κατάφερνε, θα σήμαινε ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά. Το τρεμάμενο δάχτυλο πλησίασε το πλήκτρο της διαγραφής. Κι αν υποθέσουμε ότι ήταν εθισμένη, πόσο επικίνδυνο ήταν αυ- τό δηλαδή; Όλοι δεν θέλουμε να νιώθουμε ότι έχουμε κάποιον, ότι ανήκουμε σε κάποιον; Τα βρέφη που στερούνται ένα μίνιμουμ αν- θρώπινης σωματικής επαφής, είχε διαβάσει κάπου, κινδυνεύουν να πεθάνουν. Πολύ αμφέβαλλε για το αληθές αυτής της πληροφορίας, από την άλλη όμως, ποιο το νόημα να ζει κάποιος μόνο για τον εαυτό του; Ή για μια δουλειά που τον διαβρώνει καθημερινά; Για φίλους που συναναστρέφεται περισσότερο από καθήκον ή επειδή η μοναξιά τον κατατρώει πιο πολύ κι απ’την κουραστική τους γκρί- νια περί παιδιών, συζύγων ή απουσίας αυτών; Κι αν ο άνδρας της ζωής της βρισκόταν αυτή τη στιγμή στοTinder; Εντάξει, λοιπόν, μια τελευταία φορά. Την πρώτη φωτογραφία που εμφανίστηκε στην οθόνη της την έδιωξε προς τ’ αριστερά. Στο καλάθι των αχρήστων, στ’ αζήτητα. Και τη δεύτερη. Και την τρίτη. Οι σκέψεις της άρχισαν νααποσπώνται. Είχε κάποτε παρακολου- θήσει μια διάλεξη όπου ένας ψυχολόγος που είχε άμεση επαφή με μερικούς από τους χειρότερους εγκληματίες της χώρας έλεγε ότι οι άνδρες σκοτώνουν για το σεξ, τα χρήματα ή τη δύναμη, ενώ οι γυ- ναίκες από ζήλια ή από φόβο. Σταμάτησε να διώχνει τους πάντες προς τ’ αριστερά. Κάτι στη φωτογραφία μπροστά της της φάνηκε οικείο: κάτι στο στενό του πρόσωπο, παρόλο που η φωτογραφία ήταν σκοτεινή και λίγο φλου. Της είχε ξανασυμβεί · το Tinder συνταίριαζε χρήστες με βάση τη