Η δίψα

Η Δ Ι Ψ Α 15 «Για πες μου, Ελίζε, τι θα ήθελες απ’ τη ζωή σου;» Εκείνη χαμογέλασε ελαφρά. «Έναν άντρα που να μην κοι­ τάζει μόνο την εξωτερική εμφάνιση». «Συμφωνώ απολύτως, Ελίζε. Αυτό που έχει κανείς μέσα του είναι που μετράει». «Πλάκα έκανα. Είμαι πολύ καλύτερη στη φωτογραφία του προ­ φίλ μου, Γκάιρ, κι απ’ ό,τι φαίνεται, το ίδιο ισχύει και για σένα». «Χα χα» είπε εκείνος και κοίταξε κάπως αμήχανα το ποτή­ ρι του. «Όλοι αυτό δεν κάνουμε; Διαλέγουμε την καλύτερή μας φωτογραφία. Θες, λοιπόν, έναν άντρα. Τι σόι άντρα;» «Έναν που θα κρατάει το σπίτι και τα τρία μας παιδιά». Κοίταξε το ρολόι της. «Χα χα». Ιδρώτας είχε καλύψει το μέτωπο του Γκάιρ και όλο το μεγάλο ξυρισμένο του κεφάλι. Σύντομα θα πότιζε και τις μασχάλες του μαύρου πουκαμίσου του, ένα πουκάμισο στε­ νό κι αθλητικό, που δεν έκανε τον Γκάιρ να μοιάζει ούτε λεπτός ούτε αθλητικός. Στριφογύρισε λίγο το ποτήρι του. «Έχεις το χιούμορ που μου αρέσει, Ελίζε. Εμένα μια σκύλα μού φτάνει για την ώρα. Σ’ αρέσουν τα ζώα;» TanrIm * , σκέφτηκε ο Μεχμέτ, γιατί δεν τα παρατάει; «Αν συναντήσω τη σωστή γυναίκα, ξέρεις, το νιώθω μέσα μου. Και εδώ…» Σταμάτησε για μια στιγμή και συμπλήρωσε: «Και εδώ …». Χαμογέλασε, χαμήλωσε τη φωνή του και κοίταξε τον καβάλο του. «Αλλά πρώτα πρέπει να δούμε αν είναι η σω­ στή. Λοιπόν, Ελίζε, τι λες;» Ο Μεχμέτ ανατρίχιασε. Ο Γκάιρ τα έπαιζε όλα για όλα. Η αξιοπρέπειά του πήγαινε γραμμή για φούντο. Η γυναίκα έσπρωξε το ποτήρι της στην άκρη, έσκυψε λίγο προς το μέρος του συνομιλητή της κι ο Μεχμέτ τεντώθηκε για ν’ ακούσει τη συνέχεια: * Τουρκικά στο πρωτότυπο: Θεέ μου.