Η δίψα

J O N E S B O 20 υπήρχε κανείς Σομαλός τελικά. Ο Γκάιρ χασκογέλασε. Είχε χεστεί πάνω του μόνο και μόνο επειδή μιλούσαν πιο πριν για φόνους. Και για τους τύπους που καταδίωκαν κατά καιρούς την Ελίζε. Ο Γκάιρ ήταν ακόμη λαχανιασμένος όταν μπήκε στο διαμέ­ ρισμά του. Πήρε μια μπίρα απ’ το ψυγείο, έκλεισε το παράθυ­ ρο της κουζίνας, που το είχε αφήσει ανοιχτό προς τη μεριά του δρόμου, και πήγε στο γραφείο του. Άναψε το πορτατίφ. Μπήκε στην ιστοσελίδα του PornHub και πάτησε «γαλλικό» στο πεδίο αναζήτησης. Περιηγήθηκε στις εικόνες μέχρι που βρήκε μια γυναίκα που είχε το ίδιο κούρεμα και χρώμα μαλλιών με την Ελίζε. Το διαμέρισμα είχε λεπτούς τοίχους κι έτσι φόρε­ σε τ’ ακουστικά του και διπλοκλικάρισε την εικόνα. Ξεκούμπω­ σε το παντελόνι του και το κατέβασε μέχρι τα γόνατα. Η γυ­ ναίκα έμοιαζε τόσο λίγο με την Ελίζε, που ο Γκάιρ προτίμησε να κλείσει τα μάτια του και να συγκεντρωθεί στα βογκητά της, προσπαθώντας να φανταστεί το μικρό, αυστηρό στόμα της Ελίζε, το περιφρονητικό της βλέμμα, τη συντηρητική μα γι’ αυτό ακριβώς σέξι μπλούζα της. Δεν θα γινόταν ποτέ δικιά του. Ποτέ. Με κανέναν άλλο τρόπο εκτός από αυτόν εδώ... Ο Γκάιρ σταμάτησε. Άνοιξε τα μάτια του. Άφησε το πέος απ’ τα χέρια του καθώς οι τριχούλες στον σβέρκο του ανατρί­ χιασαν από μία ψυχρή ριπή αέρα από την πόρτα πίσω του, την οποία ήξερε ότι είχε κλείσει καλά καλά. Σήκωσε το χέρι του για να βγάλει τα ακουστικά του, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η Ελίζε έβαλε την αλυσίδα στην πόρτα, πέταξε τα παπούτσια της στον διάδρομο και χάιδεψε, ως συνήθως, τη φωτογραφία της με την Ίνβιλ, την ανιψιά της, που ήταν κρεμασμένη δίπλα στον καθρέφτη: ένα αυτόματο τελετουργικό που εκπλήρωνε προφανώς κάποια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη, σαν τις ιστορίες που λένε οι άνθρωποι εικάζοντας τι μας συμβαίνει μετά θάνα