Η δίψα

J O N E S B O 16 «Μπορείς να μου υποσχεθείς κάτι, Γκάιρ;». «Φυσικά». Το βλέμμα κι η φωνή του ήταν γεμάτα λαχτάρα. «Ότι όταν φύγω από εδώ μέσα δεν θα ξαναπροσπαθήσεις ποτέ να επικοινωνήσεις μαζί μου...» Ο Μεχμέτ θαύμασε την ικανότητα του Γκάιρ να χαμογελάσει: «Φυσικά». Η γυναίκα έγειρε ξανά πίσω στη θέση της. «Δεν είναι ότι μοιάζεις με ψυχάκια, Γκάιρ, αλλά στο παρελθόν είχα μια δυο άσχημες εμπειρίες, ξέρεις. Ένας από αυτούς άρχισε να με κα­ ταδιώκει. Και ν’ απειλεί όποιον ήταν μαζί μου». «Μάλιστα». Ο Γκάιρ σήκωσε το ποτήρι του και το άδειασε με τη μία. «Κυκλοφορούν διάφοροι μουρλοί εκεί έξω, το είπα­ με αυτό. Αλλά μη φοβάσαι, γενικά είσαι ασφαλής. Οι στατιστι­ κές δείχνουν ότι οι πιθανότητες να δολοφονηθεί ένας άνδρας είναι τέσσερις φορές περισσότερες απ’ ό,τι μια γυναίκα». «Σ’ ευχαριστώ για το κρασί, Γκάιρ». «Κι αν κάποιος από τους τρεις μας…» Ο Μεχμέτ γύρισε γρήγορα το βλέμμα του αλλού όταν ο Γκάιρ τον έδειξε με το δάχτυλό του. «…είναι να πεθάνει απόψε, τότε η πιθανότητα να είσαι εσύ είναι μόνο μία στις οκτώ. Ή όχι, για περίμενε, μία στις…» Εκείνη σηκώθηκε. «Ελπίζω να το βρεις κάποια στιγμή. Γεια χαρά». Ο Γκάιρ έμεινε να κοιτάζει για λίγο το ποτήρι του όταν η Ελίζε έφυγε κι αμέσως μετά άρχισε να κουνάει το κεφάλι του στον ρυθμό του «Fix you», λες κι ήθελε να πείσει τον Μεχμέτ και όποιον άλλο παρακολουθούσε ότι την είχε ήδη βγάλει απ’ το μυαλό του, ήταν ένα τρίλεπτο ποπ τραγουδάκι που ξεχνιέται αμέσως. Ύστερα σηκώθηκε και χωρίς ν’ αγγίξει το ποτήρι του έφυγε. Ο Μεχμέτ κοίταξε τριγύρω. Οι καουμπόικες μπότες κι ο τύπος που ψευτόπινε την μπίρα του είχαν εξαφανιστεί κι αυτοί. Ήταν μόνος του. Κι υπήρχε πάλι οξυγόνο στην ατμόσφαιρα.