Η διαγώνιος Αλιέχιν

15 2 Τ έσσερις μήνες προτού επιβιβαστεί στο Θαύμα , στο πε- ριθώριο του Τουρνουά των Εθνών, στο μπαρ του ξε- νοδοχείου Παλάσιο του Μπουένος Άιρες, ο Αλιέχιν έπινε το πρώτο του απογευματινό ουίσκι με τον Ταρτακόβερ, που ήταν περίπου συνομήλικός του. Μαζί τους καθόταν κι ένας άλλος παίκτης, καμιά εικοσαριά χρόνια μικρότερός τους, που έπαιζε με τον Ταρτακόβερ στην ομάδα που εκ- προσωπούσε την Πολωνία. Το όνομά του ήταν Μέντελ Νάιντορφ. Σύντομα θα γίνει Μιγκέλ Νάιντορφ, καθώς, λόγω της συμφωνίας των δύο σφαγέων, του Στάλιν και του Χίτλερ, δεν θα μπορέσει να γυρίσει στην πατρίδα του και θα χρειαστεί έναν τόπο διαμονής. Και μιας και βρέθηκε εκεί, γιατί να μη διαλέξει αυτό το μέρος; Τους τελευταίους τρεις αιώνες, τα πολωνικά σύνορα άλλαζαν συνεχώς χέρια ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία, εξού και το γνωστό γεωπολιτικό ανέκδοτο: «Οι Πολωνοί υπάρχουν, για την Πολωνία κανείς πλέον δεν ξέρει!» Ήταν μια στιγμή χαλάρωσης. Μιλούσαν ρωσικά και για σκάκι. Γύρω τους, ο συνήθης διάκοσμος των παλατιών: γύ- ψινα, βελούδα, επιχρυσώματα, χρώματα με αριστοκρατικές αναφορές όπως το πορφυρό ή το μπλε ρουά των βασιλέων.