Η διαγώνιος Αλιέχιν

A R T H U R L A R R U E 14 σε κάποιο γλυκό κοκτέιλ. Οι πόλεις που είχε επισκεφτεί είχαν άλλωστε όλες ονόματα κοκτέιλ. Αντοφογάστα, Μπέ- λο Οριζόντε, Γκουαγιακίλ, Καράκας. Τώρα έπλεαν προς τη Λισαβόνα, δηλαδή προς τον χειμώνα και την Αποκάλυ- ψη υπό τη μορφή παγκοσμίου πολέμου. Ο καιρός ήταν πιο δροσερός. Το φως πιο χλωμό. Ο Αλιέχιν καταλάβαινε άρα- γε τι σήμαινε αυτό; Συνειδητοποιούσε ότι περνούσε από το μοχίτο στο τοπιναμπούρ; 1 Είχε άραγε την επιθυμία, έστω και φευγαλέα, να κάνει μεταβολή; Όχι. Για εκείνον, τα ξερά πλαταγίσματα από τις ναυτικές σημαίες, τα κύματα που έγλειφαν τα πλευρά του πλοίου δήλωναν απλώς μια διάχυτη ανησυχία, κυρίως μετεωρολογικής φύσεως. Ο Αλιέχιν δεν έβλεπε στη ζωή τόσο μακριά όσο στη σκακιέρα. Σ’ αυτόν τον χώρο και τον χρόνο που οι ζώντες έχουν συμφωνήσει να αποκαλούν «πραγματικό», δεν προ- έβλεπε το μέλλον, δεν εξουσίαζε το πεπρωμένο. Τη στιγμή που εκτόξευσε τη γόπα του στα μαύρα νερά, δεν υποψια- ζόταν τίποτε από την αλληλουχία ατυχιών που τον περίμε- νε. Κι όμως, η πραγματικότητα είχε φροντίσει να του στεί- λει μερικά σημάδια. Είχε μάλιστα τη λεπτότητα να επικοι- νωνήσει μαζί του μέσα από τα κανάλια που προτιμούσε: το σκάκι και το ποτό. 1 Ποτό από τους βολβούς του ομώνυμου φυτού. (Σ.τ.Μ.)