Η διαγώνιος Αλιέχιν

A R T H U R L A R R U E 12 λιού ένα μικρό κουτάλι για να μην εξανεμιστεί η απόλαυση του ποτού και στράφηκε προς την Γκρέις. Κάτω από την πούδρα ρυζιού που είχε παραλείψει να αφαιρέσει προτού ξαπλώσει, και η οποία είχε στη συνέχεια σκορπίσει στο πάπλωμα, ο Αλιέχιν διέκρινε μια υγρή, πνιγηρή, χαυνωτι- κή ενέργεια. Διαπίστωσε ότι η Γκρέις είχε γεράσει. Ανα- ρωτήθηκε αν υπήρξε ποτέ της νέα. Όταν παντρεύτηκαν στη Βιλφράνς-σιρ-Μερ το 1934, ήταν ήδη δεκαέξι χρόνια μεγαλύτερή του. Εκείνο το πρωί, ο Αλιέχιν ήταν σαράντα επτά χρονών. Θα αρκούσε μια ελάχιστη προσπάθεια στα μαθηματικά για να υπολογιστεί η σεβάσμια ηλικία της. Η ευγένεια μας απαγορεύει να την αναφέρουμε. Νέα, μουρμούρισε βγάζοντας τις πιτζάμες του, γιατί να είναι νέα; Τι βρίσκουμε στα νιάτα, αν όχι ένα σκόρπι- σμα; Με την ηλικία, καθώς πλησιάζει ο θάνατος και το τελεσίγραφό του, δυναμώνει η θέληση και απλοποιούνται οι βαριάντες. Όπως στο τέλος κάθε παρτίδας, όπως στον θάνατο των κύκνων, η ηλικία απελευθερώνει μια λυσσαλέα ενέργεια, ίσως ακαταμάχητη… Στο σημείο αυτό, ο Αλιέχιν φόρεσε μια καρό γραβάτα και βγήκε. Είχε πολύ ανοιχτά γαλανά μάτια, ψυχρά σαν ατσάλι, διαπεραστικά σαν βελόνες, μικρό, σφιγμένο στόμα που πρόδιδε τον άκαμπτο χαρακτήρα του, ένα στόμα ικανό να εξαφθεί από ματαιοδοξία και επιρρεπές σε συχνά νευρικά ξεσπάσματα. Ήταν ωραίος άντρας, με ρωμαλέα εμφάνιση, θα έλεγες, ωστόσο, ότι πάσχιζε να προχωρήσει σαν να ήταν βυθισμένος σε κάποιο υγρό. Λες και είχε τον άνεμο κόντρα, λες και τα μέλη του είχαν κολλήσει σε κάτι, σε μια παχύρ-