Η διαγώνιος Αλιέχιν

A R T H U R L A R R U E 24 Ώστε λοιπόν, παρ’ όλη την αδιαμφισβήτητη αυτή πα- ραδοχή της ήττας, το φάντασμα του Καπαμπλάνκα ερχόταν να τον ενοχλήσει τη στιγμή που πίστευε πως χαλάρωνε με ένα ουίσκι με πάγο και δυο θαυμαστές που τον κοιτούσαν με δέος… Αν ακόμα και οι πιο ευχάριστες αναμνήσεις του δεν ήταν πλέον σε θέση να πάρουν το πάνω χέρι, σκεφτό- ταν ο Αλιέχιν, πού θα μπορούσε να καταφύγει; Αν οι πιο ευτυχισμένες πτυχές της ίδιας του της μνήμης δεν αποτε- λούσαν πλέον αξιόπιστο καταφύγιο, πού θα έβρισκε τη γαλήνη; Για πού να το σκάσει ώστε να μη χρειάζεται πλέον να υπομένει αγώνες μέχρι θανάτου λύκων μεταξύ λύκων; «Απάντησα στην ερώτησή σας, Νάιντορφ; Δέκα χιλιά- δες δολάρια! Ούτε καπίκι λιγότερο! Εδώ, μπροστά μου… Συμφωνήσαμε στο Λονδίνο! Ο Καπαμπλάνκα δεν έχει υπο- γράψει τη συμφωνία του Λονδίνου; Έχει, λοιπόν, συμφέ- ρον να βιαστεί, γιατί δεν θ’ αργήσω να ξαναπεράσω τον Ατλαντικό και, πιστέψτε με, έτσι και περάσω απέναντι, στην Ευρώπη, θα πρέπει εκείνος να μου πληρώσει τα έξο- δα για το ταξίδι της επιστροφής!» Ο Αλιέχιν έσβησε το τσιγάρο του μανιασμένα στο άδειο ποτήρι του Νάιντορφ, σηκώθηκε χωρίς να δικαιολογηθεί, φόρεσε το μαύρο του καπέλο και το μαύρο του παλτό, πήρε τον μικρό μαύρο χαρτοφύλακα που περιείχε ό,τι και το μυαλό του, δηλαδή μινιατούρες σκακιού, σημειωματά- ρια γεμάτα προχειρογραμμένες σημειώσεις για το σκάκι, καθώς και τσέχικα, αγγλικά και σοβιετικά σκακιστικά πε- ριοδικά, κι ύστερα γύρισε την πλάτη στους συναδέλφους του.