Η διαγώνιος Αλιέχιν

Η Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Ο Σ Α Λ Ι Ε Χ Ι Ν 21 ξαπλώσει στο τετράγωνο όπου βρισκόταν, τον είχε εκσφεν- δονίσει. Το πιόνι διέσχισε όλη την αίθουσα και λίγο έλειψε να βγάλει το μάτι ενός θεατή. «Και να που επανέρχεστε σ’ εκείνον τον καταραμένο αγώνα! Να τος πάλι ο κύριος Καπαμπλάνκα! Δεν είναι ξε- κάθαρα τα πράγματα μεταξύ μας; Δεν είναι απολύτως ξε- κάθαρα; Τον νίκησα. Ο τίτλος δεν του ανήκει πλέον. Δεν θα υπάρξει επαναληπτικός αγώνας, παρά μόνο εφόσον πληρούνται όλοι οι όροι της συμφωνίας του Λονδίνου! Θα του στοιχίσει δέκα χιλιάδες δολάρια!» 2 Η όψη του Αλιέχιν δεν ήταν πια όπως στην αρχή της συζήτησης. Το κεφάλι του είχε φουντώσει. Μερικά τσου- λούφια είχαν ξεφύγει από τα υστερικά καλοχτενισμένα μαλλιά του και του έπεφταν στο μέτωπο. O Αλιέχιν έχανε το τρίτο του μάτι, αυτό που του επέβαλλε να παριστάνει τον αδιάφορο, να παίζει σκάκι όπως παίζει κάποιος μπριτζ ή πινγκ πονγκ, για να ξεγελάσει την πλήξη, ας πούμε, με το φλέγμα πραγματικού τζέντλεμαν. Είχε θιγεί η ματαιο- δοξία του, και τα κατώτερα ένστικτά του είχαν πάρει το πάνω χέρι. Δεν αποτελούσε το όνειρο του τρίτου ματιού του. Ήταν ένας σκληρά εργαζόμενος κι ύστερα, απότομα, ένας εκ πεποιθήσεως καλλιτέχνης που έζεχνε αλκοόλ και ιδρώτα, ένας εκρηκτικός, κατακτητικός και οργισμένος τύπος, ένα πλάσμα χωρίς αυτοπεποίθηση, που ήθελε να αρέσει συνεχώς και που άρεσε σπανίως. 2 Σήμερα ισοδυναμούν με εκατόν πενήντα χιλιάδες δολάρια. (Σ.τ.Σ.)