Η διαγώνιος Αλιέχιν

Η Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Ο Σ Α Λ Ι Ε Χ Ι Ν 19 από ασφυξία, στην πυρά, να γίνουν φωτιστικό, μαξιλάρι ή σαπούνι. Αυτός ο β7 ήταν ένα από τα σπάνια παραδείγματα κατά τα οποία η θυσία ενός κομματιού είναι το πρώτο γρανάζι ενός μηχανισμού που οδηγεί αυτομάτως στο ματ. Οι θυσίες έχουν πάντα κάτι το θεσπέσιο. Ο Αλιέχιν το αναγνώριζε ολόψυχα. Κάτι το ιπποτικό. Είναι ρομαντικές. Σε αφήνουν άφωνο. Ο προαναφερθείς Σπίλμαν έχει περιγράψει θαυμά- σια τα θέλγητρά τους σ’ ένα βιβλίο με τίτλο L’art du Sacrifice aux échecs ( Η τέχνη της θυσίας στο σκάκι ) . Απωθώντας αυτές τις σκέψεις και την πάντα πολύ δυσάρεστη για κείνον αναφο- ρά στον άκρως εκνευριστικό Σπίλμαν, ο Αλιέχιν νιώθει πανευτυχής που ξανασυναντά τον τολμηρό β7. Έχει μια αμυδρή ανάμνηση αυτού του β7. Ακόμα και έπειτα από μία δεκαετία, όταν είσαι ο Αλιέχιν, θυμάσαι αυτόν που έχει καταφέρει να σε καταπλήξει. Χαμογελά στον Νάιντορφ και υψώνει το ποτήρι προς τιμήν του. «Στην υγειά σας! Στην υγεία του β7!» Ήχοι από παγάκια, ήχοι σιελογόνων, αναστεναγμοί ικα- νοποίησης. «Θα ήθελα να μάθω, Αλεξάντρ Αλεξάντροβιτς…» ξανάρ- χισε ο Νάιντορφ, χρησιμοποιώντας αυτή την κάπως βαριά ρωσική προσφώνηση ευγενείας που συνίσταται στην προ- σθήκη του πατρωνύμου στο όνομα του συνομιλητή. «Θα ήθελα να μάθω τι πρόκειται να κάνετε, Αλεξάντρ Αλεξά- ντροβιτς. Κυκλοφορούν ένα σωρό φήμες, και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας οι οποίοι, όπως κι εγώ,