Η διαγώνιος Αλιέχιν

Η Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Ο Σ Α Λ Ι Ε Χ Ι Ν 17 Έσκασε ένα χαμογελάκι ικανοποίησης –το χαμογελάκι εκεί- νου που βλέπει πιο μακριά από τον αντίπαλό του–, όταν ο Αλιέχιν τού απάντησε: «Δύο ισοπαλίες», ενώ φαινόταν έτοιμος να προσθέσει: «Αυτό είναι ήδη αξιοθαύμαστο, νεα­ ρέ Νάιντορφ». Αν και είχε πιει μπόλικο ουίσκι, ο Αλιέχιν έκανε νόημα στον μπάρμαν να του σερβίρει άλλο ένα. Αυ- τός ο Νάιντορφ θα έπρεπε να νιώθει πανευτυχής, αναλο- γίστηκε, κατεβάζοντας αρκετές γουλιές από το φρεσκο- σερβιρισμένο κεχριμπαρένιο υγρό, να όμως που ο Νάι- ντορφ ισχυριζόταν ότι είχε κερδίσει μία φορά. Το δήλωσε μάλιστα με στεντόρεια φωνή, που ακουγόταν ολοκάθαρα. «Δύο ισοπαλίες και μία νίκη , Αλεξάντρ Αλεξάντροβιτς. Ξεχνάτε, Αλεξάντρ Αλεξάντροβιτς… Ξεχνάτε ότι σας νίκη- σα πριν από δέκα χρόνια σ’ ένα σιμουλτανέ!» Αυτά τα σιμουλτανέ ήταν αγώνες όπου κάποιος έπαιζε με πολλούς αντιπάλους ταυτόχρονα. Ο Αλιέχιν μπορούσε να παίζει με σχεδόν πενήντα. Αποτελούσαν γι’ αυτόν ση- μαντική πηγή εσόδων. Τον έκαναν να τρέχει στις λέσχες όλου του κόσμου κι ενίσχυαν το κύρος του στους «αδαείς» (ο Αλιέχιν αποκαλούσε έτσι εκείνους που δεν έπαιζαν σκά- κι, αυτούς που δεν καταλάβαιναν γρι από σκάκι κι εκείνους που νόμιζαν ότι, για να παίξεις εξήντα παρτίδες ταυτόχρο- να, έπρεπε να έχεις εξήντα εγκεφάλους). «Στη Βαρσοβία, λέτε… Με είχατε νικήσει στη Βαρσο- βία;» «Ναι! Μία φορά!» Ο Αλιέχιν ανακάλεσε στη μνήμη του το μεγάλο νεοκλα- σικό ξενοδοχείο στη Βαρσοβία. Θυμήθηκε τους απαστρά-

RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=