Η διαγώνιος Αλιέχιν

A R T H U R L A R R U E 16 Η Γερμανία προηγούνταν σ’ αυτή την όγδοη Ολυμπιάδα –όπως ονομαζόταν διαφορετικά το Τουρνουά των Εθνών–, ένα είδος παγκοσμίου κυπέλλου, όπου οι παίκτες αγωνί- ζονταν σε ομάδες για τη σημαία τους. Ήταν λογικό να τους στενοχωρεί η νίκη της Γερμανίας. Οι Γερμανοί κοκορεύο- νταν εκείνη τη στιγμή. Αφού η Γερμανία είχε προσαρτήσει την Αυστρία, έβγαιναν κερδισμένοι από τη συμμετοχή τα- λαντούχων Αυστριακών παικτών όπως ο Ελισκάσες, ενώ αντίθετα είχαν απαρνηθεί τη βοήθεια παικτών κατά τα άλλα πιο ταλαντούχων, πραγματικά ιδιοφυών, όπως ο Σπίλ- μαν, που ήταν εβραϊκής καταγωγής και συνεπώς δεν μπο- ρούσε επ’ ουδενί να ανήκει στη νέα Ομοσπονδία της με- γάλης και κραταιής Γερμανίας, που μέλημά της ήταν να ανακτήσει την καθαρότητα του γερμανικού της αίματος. Ο Ταρτακόβερ ήταν πνευματώδης, με άτριχο κρανίο, μικρά ποντικίσια μάτια πολύ κοντά το ένα με το άλλο, που τα χοντρά σαν πατομπούκαλα γυαλιά του τα μεγάλωναν και τα έκαναν να φαίνονται μελαγχολικά, σαν να μην ήταν φτιαγμένα για να βλέπουν τα πράγματα του κόσμου τού- του, αλλά κάποια άλλα, ενός υποθετικού αλλού. Ο Νάι- ντορφ, από την άλλη, φαινόταν άνθρωπος πρόσχαρος και καλοφαγάς, πολύ προσγειωμένος, σχεδόν αθλητικός, με χοντρή μύτη και παχιά χείλη, τα οποία, όποτε βρέχονταν με ουίσκι, ρωτούσαν τον Αλιέχιν σε πόσες παρτίδες είχαν βρεθεί αντιμέτωποι οι δυο τους. Σε ποιο σημείο βρίσκονταν; Δεν ήταν ώρα να κάνουν τον λογαριασμό; Ο Νάιντορφ είχε κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού του.