Η απίστευτη κούρσα της Φατίμα Μπραΐμι

ΓΙΡΓΚΕΝ ΜΠΑΝΣΕΡΟΥΣ 12 | Αυτό το κορίτσι από τη βόρεια Αφρική ακόμη δεν το ήξερε. «Σε ποια μαθήματα είσαι καλή;» έκανα μια τελευταία προσπάθεια. «Στα αθλητικά» ψιθύρισε ψάχνοντας με πάθος το σα- κίδιό της. «Στα αθλητικά;» Με το ζόρι κρατήθηκα να μη χαμογε- λάσω. Αθλητισμός με κεφαλομάντιλο και γιαγιαδίστικο φουστάνι; Πώς ήταν δυνατόν; «Στο σκάκι δηλαδή;» ρώτησα. Για αστείο. Από το ύφος της όμως κατάλαβα ότι η Φατίμα δεν το ’πιασε το αστείο μου. Αλλά μπορεί τα ανασηκωμένα της φρύδια να ’θελαν μόνο να μου πούνε ότι ήμουν μεγάλος βλάκας. Πριν προλάβει να μου απαντήσει, μπήκε στην αίθουσα η κυρία Λάντερμαν – πέντε λεπτά αργοπορημένη, όπως πάντα. Και μυρίζοντας, όπως πάντα, νικοτίνη. Στα με- γάλα διαλείμματα κλεινόταν στο παλιό της Polo και το ’κανε ντουμάνι, την είχαν δει ο Γιαν και οι φίλοι του. Όταν η καθηγήτρια της Βιολογίας είδε τη διπλανή μου, κοντοστάθηκε. «Είσαι σίγουρα η Φατίμα» είπε. Εκείνη χαμογέλασε στην καθηγήτριά μας και της έδωσε πρόθυμα το χέρι. Μάλιστα, τώρα κατάλαβα: Η καινούρια μου δι- πλανή εμένα δεν ήθελε να κοιτάξει. Εντάξει. Αφού έτσι της αρέσει, έτσι. Ούτε εγώ θα την κοιτάζω. Να θυμηθώ να πιάσω τη Σαρλότε, είπα από μέσα μου. Μπορεί να