Η ανθρώπινη μοίρα

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΙΡΑ | 21 απορρίπταν τη δική του · όμως, τι ήταν η ασήμαντη καταδίκη τους μπρος στον θάνατο που ξεκολλούσε από πάνω του, που έμοιαζε να κυλάει σε μεγάλα ρυάκια έξω απ’ το σώμα του, όπως το αίμα του άλλου; Όλη τούτη η ακίνητη ή σπινθηροβό- λα σκιά ήταν η ζωή, όπως το ποτάμι, όπως η θάλασσα, αόρα- τη πέρα μακριά – η θάλασσα… Ανασαίνοντας επιτέλους ως τα κατάβαθα του στήθους του, του φάνηκε ότι επέστρεφε στη ζωή με μια απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη – έτοιμος να κλάψει, το ίδιο αναστατωμένος όπως και λίγα λεπτά πριν. Πρέπει να του δίνω… Στεκόταν εκεί, παρατηρώντας την κίνηση των αυ- τοκινήτων, των περαστικών που έτρεχαν από κάτω στον φω- τισμένο δρόμο, όπως κοιτάζει ένας τυφλός που γιατρεύτηκε, όπως τρώει ένας πεινασμένος. Άπληστος για ζωή, θα ’θελε ν’ αγγίξει τoύτα τα σώματα. Πέρα απ’ το ποτάμι, μια σειρήνα γέμισε όλο τον ορίζοντα: τέλειωνε η νυχτερινή βάρδια των εργατών, στο οπλοστάσιο. Ανόητοι εργάτες, έρχονται να φτιά- ξουν τα όπλα που προορίζονταν να σκοτώσουν όσους πολε- μούσαν γι’ αυτούς! Τούτη η φωταγωγημένη πολιτεία θα έμενε άραγε τσιφλίκι του στρατιωτικού της δικτάτορα, μισθωμένη ως τον θάνατο, σαν κοπάδι, στους πολέμαρχους και τους μετα- πράτες της Δύσης; Η φονική του πράξη ισοδυναμούσε με ατέ- λειωτες ώρες δουλειά στα οπλοστάσια της Κίνας: η επικείμενη εξέγερση, που ήθελε να παραδώσει τη Σανγκάη στα επανα- στατικά στρατεύματα, δεν διέθετε μήτε διακόσια τουφέκια. Αν αποκτούσε τα πιστόλια με τον υποκόπανο (καμιά τρακοσαριά) των οποίων την πώληση αυτός ο μεσάζοντας, ο νεκρός, είχε μόλις διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση, τότε οι εξεγερμένοι που, η πρώτη τους πράξη θα ήταν ο αφοπλισμός της αστυνο- μίας για να εξοπλίσουν τους μαχητές τους, θα είχαν διπλάσιες