Η ανθρώπινη μοίρα

18 | ΑΝΤΡΕ ΜΑΛΡΟ του δέρμα. Ο Τσεν έπρεπε να πάρει για σημάδι τις σκουρό- χρωμες ρώγες. Ήξερε πόσο δύσκολο είναι να χτυπήσεις από πάνω προς τα κάτω. Κρατούσε λοιπόν το στιλέτο με τη λάμα ψηλά, όμως το αριστερό στήθος βρισκόταν πιο μακριά του: μέσα από τη διχτυωτή κουνουπιέρα, θα έπρεπε να τεντώσει το χέρι για να χτυπήσει, με μια κίνηση καμπύλη σαν του σουίνγκ. Άλλαξε τη θέση του στιλέτου: η λάμα οριζόντια. Το ν’ αγγίξεις το ασάλευτο σώμα ήταν εξίσου δύσκολο με το να χτυπήσεις ένα πτώμα, ίσως για τους ίδιους λόγους. Λες και τον προκάλεσε τούτη η ιδέα του πτώματος, ένας ρόγχος ακού- στηκε. Ο Τσεν δεν μπορούσε πια να κάνει μήτε βήμα πίσω, τα πόδια και τα χέρια του ήταν εντελώς αδύναμα. Όμως ο ρόγχος έγινε κανονικός: ο άντρας δεν ψυχορραγούσε, ρο- χάλιζε. Ξανάγινε ζωντανός, τρωτός · και την ίδια στιγμή, ο Τσεν ένιωσε εξευτελισμένος. Το σώμα γύρισε ελαφρά προς τα δεξιά. Σκέψου να ξυπνούσε τώρα! Με ένα χτύπημα που θα διαπερνούσε ακόμα και σανίδα, ο Τσεν σταμάτησε το αργό σάλεμα του σώματος, μέσα σ’ έναν ήχο από σχισμένη μεταξένια γάζα, ανάμεικτο μ’ έναν υπόκωφο γδούπο. Ένιω- θε ολάκερη τη λάμα ως την άκρη της, ένιωθε το σώμα ν’ αναπηδάει προς τη μεριά του, καθώς το τίναζε το μεταλλικό σομιέ. Τέντωσε με λύσσα το χέρι του για να το συγκρατήσει · τα πόδια είχαν ανέβει και τα δυο προς το στήθος, σαν δεμέ- να το ’να με τ’ άλλο · ύστερα, χαλάρωσαν μεμιάς. Έπρεπε να ξαναχτυπήσει, αλλά πώς να τραβήξει το στιλέτο; Το σώμα ήταν ακόμα γερμένο στο πλάι, ασταθές και, παρά τη σύσπα- ση που το είχε ταρακουνήσει, ο Τσεν είχε την εντύπωση πως το κρατούσε καρφωμένο στο κρεβάτι με τη μικρή λεπίδα του που πάνω της έριχνε όλο του το βάρος. Μέσα απ’ το μεγάλο