Η ανθρώπινη μοίρα

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΙΡΑ | 17 κολλημένο. Σήκωσε ελαφρά το δεξί μπράτσο, αποσβολωμέ- νος απ’ τη σιωπή που συνέχιζε να τον περιβάλλει, θαρρείς και μια κίνησή του θα προκαλούσε κάποια πτώση. Μα όχι, τίποτα δεν συνέβη: αυτός έπρεπε να δράσει. Τούτο το πόδι ζούσε σαν ένα κοιμισμένο ζώο. Ήταν από- ληξη σ’ ένα σώμα; Μήπως χάνω τα λογικά μου ; Έπρεπε να δει τούτο το σώμα. Να το δει, να δει τούτο το κεφάλι · και γι’ αυτό, έπρεπε να μπει μες στην περιοχή του φωτός, ν’ αφήσει την κοντόχοντρη σκιά του να πέσει πάνω στο κρεβάτι. Τι ήταν η αντίσταση της σάρκας; Σπασμωδικά, ο Τσεν πίεσε την άκρη του στιλέτου στο αριστερό του μπράτσο. Ο πόνος (δεν ήταν πια σε θέση να σκεφτεί πως ήταν το δικό του μπράτσο), η ιδέα του βασανιστηρίου, αν ο αποκοιμισμένος ξυπνούσε, τον ανακούφισαν προς στιγμήν: το βασανιστήριο ήταν καλύτερο από τούτη δω την ατμόσφαιρα της τρέλας. Πλησίασε: ήταν όντως ο άντρας που, δυο ώρες πριν, τον είχε δει μες στο άπλετο φως. Το πόδι, που άγγιζε σχεδόν το παντελόνι του Τσεν, ξάφνου έστριψε σαν κλειδί κι έπειτα επανήλθε στη θέση του, μες στη γαλήνια νύχτα. Ίσως ο αποκοιμισμένος να αισθάνθηκε μια παρουσία, μα όχι αρκετά για να ξυπνήσει… Ο Τσεν ανατρίχιασε: ένα έντομο έτρεχε πάνω στο δέρμα του! Όχι: ήταν το αίμα του μπράτσου του που κυλούσε σταγόνα σταγόνα. Και διαρκώς, κείνο το αίσθημα της ναυτίας… Μία και μόνη κίνηση, και ο άντρας θα ήταν νεκρός. Το να τον σκοτώσει δεν ήταν τίποτα: να τον ακουμπήσει όμως, αδύνατον! Και το χτύπημα έπρεπε να δοθεί με ακρίβεια. Ο αποκοιμισμένος, ξαπλωμένος ανάσκελα, στη μέση ενός κρε- βατιού ευρωπαϊκού στιλ, φορούσε μονάχα ένα κοντό σώβρα- κο, μα τα πλευρά δεν διακρίνονταν κάτω απ’ το τροφαντό